ΤΟ ΝΑΡ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

ΑΠΟΦΑΣΗ του ΓΡΑΦΕΙΟΥ της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ

 

Α. Νέα κατάσταση - Αναγκαία η ανασυγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

Δύο χρόνια μετά τη συγκρότησή της η Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχει κατακτήσει ένα θετικό και διακριτό ρόλο στο κίνημα και την ταξική πάλη, μια σημαντική συνεισφορά στην κατεύθυνση του πόλου της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς, δημιουργώντας ένα πιο ευνοϊκό πεδίο για μετατοπίσεις προς τα αριστερά, για να γονιμοποιηθούν οι ιδέες της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης.

 

Η θετική απήχηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλεται στο γεγονός ότι η προγραμματική -πολιτική κατεύθυνσή της εκφράστηκε, με τις όποιες αντιφάσεις, σε μάχιμη πολιτική γραμμή ανατροπής της αντεργατικής εκστρατείας του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του. Το πρόγραμμά της επικοινώνησε με τη λαϊκή συνείδηση και την εμπειρία του κινήματος και έδωσε απαντήσεις από αντικαπιταλιστική ανατρεπτική σκοπιά στα επίδικα ζητήματα του κινήματος και της πολιτικής διαπάλης. Αυτό βοήθησε να αξιοποιηθούν και να εκφραστούν πολιτικά τα αντικαπιταλιστικά σχήματα, οι κινήσεις πόλης, η ΕΑΑΚ, αλλά και άλλες κατακτήσεις στο κίνημα, όπως ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων σωματείων.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τη συγκρότηση, την παρέμβαση-συμβολή της στο κίνημα και τη θετική εκλογική της παρουσία έχει κατακτήσει, πλέον, διακριτό ρόλο στο κοινωνικό-πολιτικό γίγνεσθαι. Αυτό φαίνεται από την κλιμακούμενη, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, αντιπαράθεση των αστικών μνημονιακών δυνάμεων απέναντι στην αντικαπιταλιστική εργατική πολιτική στα ζητήματα του χρέους, της κρίσης, της ΕΕ κ.λπ. Φαίνεται, επίσης, από την κριτική, την πολεμική, ακόμα και την επίθεση των άλλων αριστερών δυνάμεων (κυρίως του ΚΚΕ) και του αυτόνομου και αντιεξουσιαστικού χώρου, απέναντι στο πρόγραμμα, την τακτική και τη λειτουργία της. Αλλά και από την προσπάθεια του ΣΥΝ να επιδράσει στο διευρυνόμενο και πολιτικά αναπτυσσόμενο αντικαπιταλιστικό δυναμικό με την «επίθεση ενότητας» πάνω σε ελάχιστο πλαίσιο.

Οι επιτυχίες αυτές ήρθαν κυρίως στην προηγούμενη περίοδο, που σφραγίστηκε από την όξυνση της ταξικής πάλης και την πολιτική αντιπαράθεση, με κύρια στοιχεία: Όξυνση του προβλήματος «χρέος» και -στο όνομα αυτού- επιβολή του Μνημονίου, πρώτες φάσεις της κρίσης στις ΗΠΑ και στην ευρωζώνη-ΕΕ, ανάπτυξη εργατικών λαϊκών αγώνων, ανάπτυξη βαθύτερων προβληματισμών-συζητήσεων για το κίνημα και την Αριστερά, τις δυνατότητες και όριά τους.

Η κατάσταση, ωστόσο, αλλάζει. Η καπιταλιστική κρίση σφραγίζει τις εξελίξεις σε όλα τα επίπεδα στη χώρα μας, στην ΕΕ και διεθνώς. Η αντεργατική επίθεση με το περιβόητο Σύμφωνο για το ευρώ και το ‘Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα’ κλιμακώνεται επικίνδυνα. Δεν αποκλείονται πλέον, ραγδαίες εξελίξεις με «ελεγχόμενη» ή «ανεξέλεγκτη» χρεοκοπία, βάθεμα της κρίσης του πολιτικού συστήματος, πιέσεις και διεργασίες για αλλαγή κυβερνητικού διαχειριστή, αντιδραστική γραμμή σε όλα τα επίπεδα και μέτρα κτυπήματος του λαϊκού κινήματος. Επείγουσα προβάλει η ανάγκη ιδεολογικής πολιτικής προετοιμασίας της αριστεράς για μια μαχητική πολιτική απάντηση του μαζικού κινήματος ενάντια στο Σύμφωνο Ευρώ, στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και συνολικά στην επίθεση του κεφαλαίου. Άρα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλείται να συζητήσει για τη νέα κατάσταση, να αναπτύξει το πρόγραμμα της στο νέο τοπίο, να βαθύνει την πολιτική της πρόταση, να ενοποιήσει την παρέμβαση της στο κίνημα και να πραγματοποιήσει ένα αποφασιστικό βήμα δημοκρατικής συγκρότησης και λειτουργίας. Στη βάση αυτή αποκτά ιδιαίτερη σημασία μια συνδιάσκεψη με την ποιοτικά αναβαθμισμένη συμμετοχή του κόσμου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όσο το δυνατόν ευρύτερου αντικαπιταλιστικού δυναμικού.

Ο ενωτικός-μετωπικός χαρακτήρας και η αντικαπιταλιστική ταυτότητα και πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί να αναπτυχθεί, στις νέες συνθήκες, παρά με τη δημοκρατική συνδιαμόρφωση του προγράμματος, της φυσιογνωμίας και των αρχών λειτουργίας και ιδιαίτερα με το άνοιγμά της, με διαδικασίες βάσης, σε ένα ευρύτερο ανένταχτο-ριζοσπαστικό δυναμικό της Αριστεράς και του κινήματος.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καλείται να απαντήσει δημιουργικά στο δίλημμα: Να προχωρήσει σε μια προωθητική τομή στην πολιτική της γραμμή και δράση, στην εργατική- δημοκρατική συγκρότησή της, στην υπέρβαση των ορίων της παραδοσιακής «εκτός των τειχών» Αριστεράς και να συμβάλει σε μια άλλη επαναστατική Αριστερά ή να αρκεστεί στα «κεκτημένα», ακολουθώντας την πορεία ανάλογων αποπειρών και να διαψεύσει με πιο οδυνηρό τρόπο τις μεγάλες ελπίδες που δημιούργησε. Πολύ περισσότερο που ο κόσμος ο οποίος προσβλέπει με ελπίδα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ διευρύνεται ποσοτικά και ποιοτικά με πρωτοπόρους αγωνιστές του κινήματος, της βάσης της Αριστεράς καθώς και του ΠΑΣΟΚ.

Η προετοιμασία και πραγματοποίηση ενός τέτοιου ποιοτικού-πολιτικού οργανωτικού-βήματος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τη «βάση», τις τοπικές και κλαδικές επιτροπές», ως την «κορυφή», το κεντρικό συντονιστικό, κι από τη δράση στο κίνημα ως και την πανελλαδική δημοκρατική πολιτική συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι επείγουσα και αναγκαία για μια πιο αποτελεσματική πολιτική και ιδεολογική παρέμβαση στις μεγάλες αναμετρήσεις που ωριμάζουν. Ένα τέτοιο βήμα θα συμβάλει σε μια βαθύτερη συμφωνία όλων δυνάμεων και των αγωνιστών της και στην πολιτική συγκρότηση ενός ευρύτερου αντικαπιταλιστικού δυναμικού μέσα στις κρίσιμες μάχες της περιόδου.

Θα δώσει ουσιαστική ώθηση στην πολιτική δυναμική που αποτυπώθηκε στις περιφερειακές εκλογές ώστε να παγιωθεί και να αναπτυχθεί καθώς θα αναμετριέται με τα κρίσιμα και πιεστικά πολιτικά ερωτήματα που θέτει η αναγκαία εργατική απάντηση στη νέα κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης κυβέρνησης –ΕΕ- ΔΝΤ- κεφαλαίου.

 

Β. Με πολιτικό πρόγραμμα συνολικής εργατικής- αντικαπιταλιστικής απάντησης στην κρίση

 

Το ζητούμενο είναι πώς οι κύριες αιχμές του προγράμματος εντάσσονται σε μια συνολική γραμμή αντικαπιταλιστικής ανατροπής της στρατηγικής του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων του και των υπερεθνικών οργανισμών του. Πώς συνδέονται με το ζήτημα της αντικαπιταλιστικής επανάστασης, της εργατικής εξουσίας και μιας σύγχρονης κομμουνιστικής προοπτικής.

Πιο συγκεκριμένα, στο πλαίσιο αυτό απαιτείται:

1) Προγραμματική τοποθέτηση για το ζήτημα της επανάστασης και της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής προοπτικής της εποχής μας και για τη σχέση της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης με αυτή την προοπτική. Με επιδίωξη να υιοθετείται η στρατηγική αυτή ως συνολική θετική επαναστατική απάντηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στην κρίση του καπιταλισμού και στον καπιταλισμό ως σύστημα.

2) Προωθητική και σαφέστερη τοποθέτηση για την επιδίωξη μιας άλλης Αριστεράς, ενός πόλου-μετώπου που θα αλλάξει το χάρτη στην Αριστερά καθώς και για τη συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτό. Δημιουργική υπέρβαση των όποιων τάσεων περιορισμού του εγχειρήματος σε μια συμπαράταξη οργανώσεων για εκλογική και συνδικαλιστική παρέμβαση η σε ένα συνεχές των δυνάμεων της παραδοσιακής η διαχειριστικής Αριστεράς. Ανάπτυξη της θέσης για κοινή δράση των δυνάμεων της Αριστεράς σε ανατρεπτική κατεύθυνση μέσα στο μαζικό κίνημα.

3) Βαθύτερη απάντηση στο ερώτημα «ποιος θα εφαρμόσει το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα»: Ανάδειξη του πολιτικού ρόλου ενός «άλλου», πολιτικού εργατικού λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος, ως μόνης δύναμης ανατροπής της αστικής επίθεσης και του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού που επιχειρούν με τακτική σοκ και δέους να οδηγήσουν σε κατάσταση παράλυσης κάθε εργατική αντίσταση και προοπτική. Αποσαφήνιση, επομένως, της στάσης απέναντι στο ζήτημα των «αριστερών» κ.ά. κυβερνήσεων και τοποθέτηση με βάση το πρόβλημα του κράτους και το «δημοκρατικό ζήτημα» μέχρι τα απώτατα όριά του και, επομένως, της επανάστασης και της εργατικής εξουσίας.

4) Σαφής τοποθέτηση για ένα νέο ταξικό εργατικό κίνημα, σε ρήξη με τον υποταγμένο συνδικαλισμό, τον οικονομισμό και το ρεφορμισμό. Με προσανατολισμό για παρατεταμένο μαζικό ταξικό αγώνα απειλητικό, μέσα από καμπές, εξεγέρσεις κ.λπ, για τον αστικό συνασπισμό εξουσίας. Με ανάπτυξη του πλαισίου του σε αντικυβερνητική-αντιΕΕ και αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και πολιτικό-οργανωτικό διαχωρισμό και αυτοτέλεια από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που όχι μόνο δεν μπορούν αλλά και δεν θέλουν.

           

Στη βάση αυτών των κατευθύνσεων, απαιτούνται αποφασιστικά βήματα ενοποίησης όλων των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέσα στο μαζικό κίνημα με συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους :

- Αποφασιστική ανάδειξη των διεκδικήσεων που σχετίζονται με το «κοινωνικό ζήτημα» και τη σχέση μισθών-κερδών (ανεργία, μισθοί, ελαστική και εκ περιτροπής εργασία, συμβάσεις, ασφάλιση, φορολογία, παιδεία, υγεία, δωρεάν συγκοινωνία, μειώσεις τιμολογίων ΔΕΚΟ κ.λπ.).

- Ανάπτυξη του προγράμματος για «μη αναγνώριση-διαγραφή χρέους, έξοδο από Ευρώ-ΕΕ, εθνικοποίηση τραπεζών, εργατικό εισόδημα» σε σχέση με το στόχο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης. Το χρέος είναι προϊόν της κρίσης αλλά και εργαλείο της αστικής πολιτικής υπέρβασης της. Άρα το αίτημα διαγραφής του χρέους συνδέεται με το κοινωνικό ζήτημα της σχέσης μισθών-κερδών και της γενικευόμενης εξαθλίωσης των εργαζομένων και των νέων, καθώς και με το στόχο να μην περάσουν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και η ιδιωτικοποίηση του δημόσιου και του φυσικού πλούτου.

- Απάντηση στην ιδεολογική τρομοκρατία περί «καταστροφής» που δήθεν θα φέρει αυτό το πρόγραμμα. Πολιτική τοποθέτηση στην κριτική-πολεμική που το θεωρεί είτε «ρεφορμιστικό» (ΚΚΕ, αντιεξουσιαστές) είτε «εξωπραγματικό» (ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ κ.ά.)

- Συνολική σύγκρουση με τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό και το σάπιο αντιδραστικό πολιτικό σύστημα, τη χειραγώγηση των ΜΜΕ και την κρατική καταστολή-τρομοκρατία. Με οικοδόμηση οργάνων εργατικής –λαϊκής πάλης, αυτοοργάνωσης των μαζών, λαϊκών επιτροπών και συνελεύσεων στους χώρους δουλειάς, μόρφωσης, σε συνοικίες και περιφέρειες, από τη σκοπιά της εργατικής δημοκρατίας-εξουσίας.

- Προχώρημα της αντίληψής μας για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη διαρκή μετάλλαξη του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κέντρου σε έναν μόνιμο μηχανισμό βίας και άγριας εκμετάλλευσης πάνω στους λαούς. Ανάπτυξη, της θέσης μας για ρήξη, αντικαπιταλιστική, διεθνιστική αποδέσμευση από ΕΕ.

- Ρήξη και μαζική λαϊκή καταδίκη των ιμπεριαλιστικών πολέμων και του ολοκληρωτικού κοινωνικού μεσαίωνα. Με γραμμή αντιιμπεριαλιστικής διεθνιστικής αλληλεγγύης και αντικαπιταλιστικής ανατροπής της γενικευμένης επίθεσης του κεφαλαίου.

- Βαθύτερη αντιπαράθεση με την αστική ιδεολογία και ρήξη με το καθεστώς εκμετάλλευσης ανθρώπου και φύσης, της ατομικής ιδιοκτησίας και των κερδών. Που οδηγούν στα πυρηνικά εγκλήματα, στην κρίση πρώτων υλών και υδάτων, στην οικολογική κατάρρευση του πλανήτη. Ανάδειξη ενός άλλου τρόπου ζωής και παραγωγής, μιας νέου τύπου σχέσης ανθρώπου- φύσης, στο πλαίσιο της πορείας για τον κοινωνικό, σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, με την εργατική τάξη στο τιμόνι. Με αυτοπεποίθηση ότι το σύνολο του κοινωνικού πλούτου παράγεται από τους εργαζόμενους κι ανήκει σε αυτούς. Με το δικαίωμα του εργατικού-λαϊκού ελέγχου στο «απόρρητο» των βιβλίων, των τραπεζών, των θεσμών του κράτους.

- Βαθύτερη αντικαπιταλιστική τοποθέτηση για τα ταξικά και δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των εργατών-μεταναστών.

 

Γ. Με φυσιογνωμία – συμβολή για μια άλλη Αριστερά

 

Στο πλαίσιο αυτό, είναι μείζονος σημασίας ζήτημα η ανάπτυξη των στρατηγικών-προγραμματικών χαρακτηριστικών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην κατεύθυνση μιας σύγχρονης επαναστατικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Ώστε να φτάσουμε σε μια:

- ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θα συμβάλει σε μια νέα ιστορική αυτοπεποίθηση: Για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης. Για το νέο γύρο επαναστάσεων. Για μια νικηφόρα πορεία προς τη διεθνιστική σοσιαλιστική και κομμουνιστική χειραφέτηση. Για μια επανεξόρμηση των απελευθερωτικών σοσιαλιστικών, κομμουνιστικών και μαρξιστικών, εργατικών ιδεών. Για μια νέα ηθική και πολιτισμό του αλληλέγγυου αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.

- ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μαζικό, ενιαίο, πολύμορφο πολιτικό φορέα - μέτωπο αντικαπιταλιστικής πάλης, ριζοσπαστικής οικολογίας, επανάστασης και κοινωνικής απελευθέρωσης. Κι επομένως, όχι απλή εκλογική - πολιτική συμπαράταξη οργανώσεων ούτε εξελισσόμενη σε «κόμμα». Αναγκαία η ιδιαίτερη, και δημιουργική συμβολή των δυνάμεων του κομμουνιστικού προγράμματος της εποχής μας.

- ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θα αγωνίζεται στην κατεύθυνση ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος και - με γνώμονα αυτό- στην υποστήριξη και ανάπτυξη του «συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων» στην Αθήνα και πανελλαδικά. Για κοινή μετωπική παρέμβαση στο μαζικό κίνημα, σε σχήματα, πτέρυγες, κινήσεις πόλης, με περιφρούρηση και σεβασμό της αυτοτέλειας και του ρόλου τους και αποσαφήνιση των σχέσεων τους με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με συμμετοχή και ενωτική πορεία όλων των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οργανωμένων συνιστωσών και ανένταχτων σε αυτά. Αλλά και με συλλογική λειτουργία με επίκεντρό τη συνολική προσπάθεια, το συνολικό εγχείρημα και όχι τον κάθε φορά εκλεγμένο εκπρόσωπο.

- ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ, είτε ανήκουν σε πολιτική οργάνωση, είτε όχι. Με τοπικές και κλαδικές επιτροπές που θα συζητούν και θα αποφασίζουν συλλογικά και δημοκρατικά για όλα, μαζί και για τη γενική πολιτική κατεύθυνση και την προώθηση της σε κάθε τόπο και κλάδο. Που δεν θα αποτελούν απλούς ιμάντες μεταβίβασης των κεντρικών επιλογών ή απλούς μηχανισμούς πολιτικής προπαγάνδας και εκλογικής ζύμωσης. Με επιτροπές που θα επιδιώκουν τη σύνθεση των απόψεων και την ομόφωνη κατάληξη, αλλά εάν χρειαστεί θα μπορούν να αποφασίζουν και με πλατιές πλειοψηφίες, θα διασφαλίζουν την ισοτιμία ανένταχτων και οργανωμένων, την αιρετότητα οργάνων και αντιπροσώπων, τον έλεγχο από τη βάση και την περιοδική ανακλητότητα. Με απόκρουση κάθε λογικής και πρακτικής μηχανισμών, αποκλεισμών, μεθοδεύσεων, αλλά και συνεχών βέτο, που δεν συμβάλουν στην θετική συνδιαμόρφωση της συλλογικής άποψης. Με δημιουργική από κοινού συμβολή των οργανώσεων για την ενίσχυση μιας τέτοιας λειτουργίας, χωρίς ομαδοποιήσεις και προνομιακές συμφωνίες κορυφών.

- ΑΝΤΑΡΣΥΑ που, μέσα από ενωτική και ώριμη συζήτηση, θα συμβάλλει καθοριστικά στη διαμόρφωση ευρύτερων μετωπικών πρωτοβουλιών για το μεταναστευτικό ζήτημα και των μέτωπο των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Πρωτοβουλία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με κάλεσμα σε άλλες δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και αγωνιστές του μαζικού κινήματος, διανοουμένους και καλλιτέχνες για συγκρότηση τέτοιων μετωπικών κινήσεων.

 

Δ. Με Πολιτική –οργανωτική συγκρότηση του αντικαπιταλιστικού δυναμικού

           

Η εκτίμηση μας είναι ότι υπάρχουν σημαντικές δυνατότητες κυρίως με την παρέμβαση του κόσμου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που αναζητά και απαιτεί μια πολιτική μετωπική συγκρότηση, παρέμβαση και λειτουργία. Σήμερα, η δυνατότητα ουσιαστικής-αποφασιστικής συμμετοχής του ευρύτερου εργατικού και νεολαιίστικου αντικαπιταλιστικού δυναμικού ακυρώνεται από την έλλειψη δημοκρατικής λειτουργίας. Όρος βέβαια γι' αυτό είναι να πραγματοποιηθούν οι μετασχηματισμοί και τα βήματα που συζητάμε, πολιτικά και οργανωτικά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Το ζήτημα πρέπει να ανοίξει στον κόσμο του εγχειρήματος με πολιτικούς και θεωρητικούς όρους. Επιδιώκουμε τη δημοκρατική λειτουργία:

- Με βάση την αντίληψή μας ότι η εργατική επαναστατική εξουσία μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο αν είναι στα χέρια εργαζομένων. Στον δρόμο του αγώνα για το στόχο αυτό, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να ελέγχουν οι ίδιοι τα όργανά τους (συνδικάτα, μέτωπα, οργανώσεις κ.ά.).

- Διότι, στην εποχή μας, η ανάπτυξη της παραγωγής και της εργατικής δύναμης απαιτεί δημοκρατία και έλεγχο των εργαζομένων. Πρόσφατα παραδείγματα από την εξέγερση στην Αίγυπτο και τις εργατικές κινητοποιήσεις σε χώρες της ΕΕ.

- Ώστε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να κατακτά, στην πράξη, τα χαρακτηριστικά μιας άλλης Αριστεράς. Να αποτελεί παράδειγμα για τις αντικαπιταλιστικές κινήσεις και συσπειρώσεις, για την ΕΑΑΚ, το συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων, για την Αριστερά συνολικά. Να μπορεί να ασκεί κριτική και να υπερβαίνει από θέσεις εργατικής δημοκρατίας-κουλτούρας τις πρακτικές των ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ/ ΠΑΜΕ, της αναρχοαυτονομίας.

- Καθώς το επίπεδο προγραμματικής συμφωνίας είναι ήδη αρκετό για πολιτικές αποφάσεις με επιδίωξη ομοφωνίας, για αποφάσεις με πλειοψηφία π.χ. ¾, για μη προγραμματικά ζητήματα, για εκπροσώπηση όλων των οργανώσεων πράγμα που αποτελεί δύναμη και πλούτο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η αυτοτελής δημοκρατική συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως αντικαπιταλιστικού πολιτικού μετώπου δεν αφορά μόνο ή κυρίως τη διαχείριση των σχέσεων «βάσης-κορυφής», «κεντρικού συντονιστικού-συνελεύσεων» ή την αναγνώριση του ρόλου των ανένταχτων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το στοίχημα της δημοκρατικής οργανωτικής συγκρότησης μπορεί να γίνει εκείνο το καθοριστικό στοιχείο πραγματοποίησης ενός άλματος στη μαζική συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με ανένταχτο κόσμο και κόσμο που διαφοροποιείται από τη ρεφορμιστική Αριστερά και των δύο εκδοχών. Με άλλα λόγια, είναι εκείνη η ειδική οργανωτική πλευρά που εκφράζει και συμπυκνώνει την πολιτική επιλογή διαμόρφωσης μιας αυτοτελούς και μαζικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και του μετώπου της.

Άμεσο ζήτημα είναι η εγγραφή μελών στις τοπικές και κλαδικές επιτροπές και η εφαρμογή της οργανωτικής απόφασης του Κεραμικού, στα πλαίσια της οποίας αντιμετωπίζονται με ικανοποιητικό τρόπο μια σειρά ζητήματα. Βασικό κριτήριο για μια νέα κατάσταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ο πρωταρχικός ρόλος των συνελεύσεων σε τοπικό και κλαδικό επίπεδο. Οι συνελεύσεις συζητάνε και αποφασίσουν για όλα τα ζητήματα, συνολικά ή μερικά, γενικά ή τοπικά/κλαδικά με βάση τις εισηγήσεις του κεντρικού συντονιστικού ή εισηγήσεις των κατά τόπους ή χώρους συντονιστικών και στα ενωτικά πολιτικά πλαίσια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε αυτήν την διαδικασία εννοείται ότι κάθε σύντροφος η ομάδα συντρόφων, μπορούν να καταθέτουν απόψεις και να τις βάζουν στην δοκιμασία του διαλόγου και της απόφασης στην τοπική ή ευρύτερη συνέλευση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η απόφαση του Κεραμικού άφηνε ανοικτό το θέμα των αποφάσεων σε ζητήματα που δεν αφορούν τις προγραμματικές αρχές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για τις οποίες χρειάζεται ομοφωνία. Για τα υπόλοιπα ζητήματα που μπορούν να προκύψουν πρέπει, κατά την γνώμη μας, όταν δεν μπορεί να επιτευχθεί σύνθεση ή πλατιά συναίνεση, να χρειάζονται ενισχυμένες πλειοψηφίες της τάξης των ¾ για παράδειγμα, ώστε να αποφεύγονται τόσο διχαστικές αποφάσεις αλλά και αδυναμία απόφασης λόγω βέτο μιας πλευράς. Σε αυτές τις ψηφοφορίες κάθε μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει ισότιμη αντιμετώπιση, ανεξάρτητα αν είναι εκπρόσωπος οργάνωσης ή ανένταχτος. Αντιμετωπίζουμε βεβαίως με ιδιαίτερη προσοχή κι ευθύνη τη συνοχή του μετώπου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αποτρέποντας τον παραμερισμό οποιασδήποτε οργάνωσης ή ρεύματος σκέψης.

Οι συνελεύσεις εκλέγουν με ψηφοφορία το συντονιστικό τους όργανο ο αριθμός των μελών του οποίου αποφασίζεται από αυτές και δεν μπορεί να είναι μικρότερος του αριθμού των οργανώσεων που υπάρχουν στο συγκεκριμένο χώρο προσαυξημένος κατά το 1/3. Διασφαλίζεται ότι κάθε οργάνωση μέσα από αυτή τη διαδικασία θα έχει οπωσδήποτε ένα μέλος στο συντονιστικό. Κάθε οργάνωση έχει τη δυνατότητα, στο πλαίσιο και του δικού της καταμερισμού να αντικαταστήσει ένα μέλος του συντονιστικού με άλλο σύντροφο. Οι συνελεύσεις αυτές θα εκλέξουν τον εκπρόσωπο τους στο κεντρικό συντονιστικό υλοποιώντας στην πορεία με όποιο τρόπο αυτές κρίνουν τον κανόνα της αιρετότητας και ανακλητότητας.

 

Η επόμενη πανελλαδική διαδικασία να έχει τη μορφή Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης με αιρετούς εκπροσώπους, που θα εκλεγούν από τοπικές και κλαδικές επιτροπές και οι οποίες θα συζητήσουν και θα ψηφίσουν πάνω σε κείμενο με θέσεις του τωρινού Συντονιστικού. Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη πρέπει να εκλέξει νέο συντονιστικό, το οποίου η σύνθεση θα εκφράζει τις τοπικές και κλαδικές συνελεύσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καθώς και τις οργανωμένες δυνάμεις της. Αυτό το νέο όργανο θα έχει την ευθύνη πολιτικής λειτουργίας και εκπροσώπησης του εγχειρήματος μέχρι την επόμενη πανελλαδική συνδιάσκεψη θα συνεδριάζει τακτικά σε συγκεκριμένο και δημοσιοποιημένο τόπο και χρόνο με ατζέντα και επίσης θα εκλέξει με τον ίδιο τρόπο όπως στις τοπικές συνελεύσεις συντονιστική γραμματεία. Τα μέλη του -όταν θα παρεμβαίνουν πολιτικά ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ- θα εκπροσωπούν τις αποφάσεις της συνδιάσκεψης, του συντονιστικού και των συνελεύσεων των επιτροπών. Στις αυτοτελείς πολιτικές ή άλλες παρεμβάσεις των οργανώσεών τους είναι αυτονόητη η πλήρης πολιτική ελευθερία. Όλη η διαδικασία πρέπει να πάρει το χαρακτήρα μείζονος κοινωνικού και πολιτικού γεγονότος για ολόκληρη την Αριστερά. Για τις διαδικασίες, απαιτείται ομόφωνη απόφαση-πρόταση του τωρινού Συντονιστικού.

Προτείνουμε η συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να διοργανωθεί στα τέλη Σεπτεμβρίου 2011. Ως τις 20 Μάη να έχουν καταληχθεί οι κεντρικές εισηγήσεις από το συντονιστικό. Να ακολουθήσουν συνελεύσεις όλες οι συνελεύσεις των τοπικών και κλαδικών επιτροπών πριν το καλοκαίρι, που θα καταλήξουν σε περιφερειακές συνδιασκέψεις με αντιπροσώπους από την τελευταία βδομάδα του Ιούνη, έως τα μέσα του Ιούλη, ώστε να αποκρυσταλλωθεί σε πολιτικά και οργανωτικά βήματα η δράση μας την περίοδο αυτή.

 

Ε. Για μια τομή στο ευρύτερο τοπίο της Αριστεράς

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αποτελεί την πρώτη σχετικά μαζική αντικαπιταλιστική μετωπική συσπείρωση, η οποία παρεμβαίνει συνολικά πολιτικά στο κίνημα και στις πολιτικές μάχες. Που μπορεί να συσπειρώνει ευρύτερες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, πολύ περισσότερο να μετατοπίζει δυνάμεις της βάσης των ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ και να μετασχηματίζει αγωνιστές του μαζικού κινήματος και άλλων πολιτικών ρευμάτων που αναζητούν ανώτερου χαρακτήρα πολιτικές απαντήσεις στα ερωτήματα που βάζει η καπιταλιστική κρίση.

Στα πρώτα βήματά της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνάντησε, εκτός από τις θετικές γνώμες, και σκληρές αντιπαραθέσεις στο χώρο της εκτός των τειχών Αριστεράς. Αξίζει να σημειώσουμε τις επιθέσεις και τις πολεμικές από το ΕΕΚ, τα «μ-λ» και την αυτονομία. Το ΚΚΕ κράτησε αρχικά μια στάση αποσιώπησης και απαξίωσής της. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και οι συνιστώσες του την αντιμετώπισαν ως χώρο άντλησης εφεδρειών για τα σχέδια τους.

Η κατάσταση αυτή άλλαξε με βάση τις γενικότερες εξελίξεις, την καπιταλιστική κρίση, την άνοδο των αγωνιστικών τάσεων, την αύξηση του ρόλου των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο μαζικό κίνημα και το αποτέλεσμα των περιφερειακών/δημοτικών εκλογών. Είναι χαρακτηριστικές οι επιθέσεις χωρίς αρχές του ΚΚΕ, οι επιθέσεις «ενότητας», σε μίνιμουμ περιεχόμενο, από τις διάφορες τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και, κυρίως, η αυξημένη θετική διάθεση ευρύτερου κόσμου του κινήματος και της Αριστεράς.

Η ίδια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έκανε βήματα προγραμματικής, πολιτικής και κινηματικής ωρίμανσης και παρέμβασης. Η αυτοτέλεια της απέναντι σε ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, καθώς και η στράτευση στην υπόθεση μιας άλλης Αριστεράς, σε συνδυασμό με την τακτική της κοινής δράσης, άνοιξε δρόμους διευρυμένης επίδρασης στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αλλά και γόνιμης σχέσης με τις αναζητήσεις όσων δεν βολεύονται στη διαχειριστική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ ή στην ηττοπαθή λογική του ΚΚΕ.

Η προγραμματική, πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση και αυτοτελής παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις πολιτικές μάχες της περιόδου, θα δώσει νέα ώθηση στο εγχείρημα. Θα διευρύνει τις δυνατότητες του να επιδράσει με το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα στις πιο ριζοσπαστικές αναζητήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας, στις διαφοροποιήσεις από το ΠΑΣΟΚ και το αστικό πολιτικό σύστημα. Να συμβάλει στην αλλαγή του τοπίου και του συσχετισμού στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς αλλά και στην προώθηση, σε ανατρεπτική βάση, της κοινής της δράσης μέσα στο κίνημα.

 

ΣΤ. Για δημιουργική υπέρβαση των αντιφάσεων- ανεπαρκειών του εγχειρήματος και όλων των συνιστωσών του.

 

Η υπέρβασή τους απαιτεί να συνειδητοποιηθούν- συζητηθούν συλλογικά και συντροφικά προς μια συνολική τομή κι επανεκκίνηση -προγραμματική, πολιτική, κινηματική, οργανωτική/δημοκρατική- που θα ενώσει σε ανώτερο επίπεδο όλο το δυναμικό και θα ανοίξει νέους διαύλους επίδρασης στον πρωτοπόρο κόσμο του κινήματος και της Αριστεράς. Για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ μετωπικής προγραμματικής- πολιτικής συγκρότησης του αντικαπιταλιστικού ρεύματος, με πρωταγωνιστικό και αποφασιστικό ρόλο των μελών της με ουσιαστική συμβολή των οργανώσεων και σεβασμό στο ρόλο τους και στις μειοψηφικές απόψεις.

Η εμπειρία από την πορεία διαμόρφωσης-εξέλιξης των προγραμματικών- πολιτικών-κατευθύνσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δείχνει πως είναι δυνατόν να γίνουν θετικά βήματα στην κατεύθυνση αυτή. Η συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανέδειξε, ταυτόχρονα και στο πραγματικό τους βάθος, τις διαφορές αντιλήψεων και απόψεων μεταξύ των συνιστωσών, αλλά και του ανένταχτου δυναμικού που συμμετέχει στο εγχείρημα. Ταυτόχρονα εμφάνισε και τις δικές μας ανεπάρκειες, αδυναμίες και ελλείψεις στην πολιτική μας ενοποίηση σε κρίσιμα ζητήματα της ταξικής πάλης.

Στόχος μας είναι η βαθύτερη ενότητα και όχι η βαθύτερη διάσπαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

 

Στις αδυναμίες και ανεπάρκειες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκφράζονται βεβαίως πρώτα από όλα οι αδυναμίες και ανεπάρκειες του ΝΑΡ, για τις οποίες έχουμε τοποθετηθεί αλλού και αναλυτικά θα συζητήσουμε στην πορεία προς το συνέδριό μας για να τις υπερβούμε. Η επιδίωξή μας είναι, με την αναβαθμισμένη αυτοτελή παρέμβαση του ΝΑΡ και της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση, να αξιοποιηθεί η συμβολή όλων των οργανώσεων – συνιστωσών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καθώς και εκατοντάδων – χιλιάδων ανένταχτων αγωνιστών για να πετύχουμε την αναγκαία πολιτική και οργανωτική ενίσχυση του μετωπικού εγχειρήματος.

 

 

Ζ. Το σχέδιο συμβολής μας ως ΝΑΡ

 

Ως ΝΑΡ, αντιμετωπίσαμε και αντιμετωπίζουμε το εγχείρημα ως μια αποφασιστική κίνηση, ως θετικό βήμα για τη διαμόρφωση του πόλου-μετώπου της επαναστατικής Αριστεράς. Στην κατεύθυνση αυτή, θεωρούμε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να πραγματοποιήσει το αναγκαίο βήμα ανάπτυξής της, ως μετωπικό-ενωτικό εγχείρημα συνολικού πολιτικού-αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα, με επαναστατικό περιεχόμενο, ανοικτό στην αναζήτηση των κομμουνιστικών απαντήσεων της εποχής μας. Ως διακριτό και αυτοτελές πολιτικό ρεύμα, ανεξάρτητο από την αστική πολιτική που υπερβαίνει τα παραδοσιακά όρια της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και συμβάλλει στη δημιουργία μιας σύγχρονης αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής και κομμουνιστικής Αριστεράς.

Από τη σκοπιά αυτή, έχουμε επίγνωση ότι το εγχείρημα, ως συνένωση διαφορετικών ρευμάτων και τάσεων, συνειδητών και ημισυνειδητών δυνάμεων είναι ανομοιογενές και θα χαρακτηρίζεται από αντιφάσεις και πολυμορφία. Ωστόσο, με τις αναγκαίες τομές που προτείνουμε, θεωρούμε ότι θα κατακτά μεγαλύτερο πολιτικό – προγραμματικό βάθος και θα συσπειρώνει ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Η πορεία του εγχειρήματος, επομένως, δεν μπορεί και δεν θα είναι γραμμική προς τον πόλο-μέτωπο της αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής Αριστεράς, με τον οποίο σήμερα δεν ταυτίζεται. Πολύ δε περισσότερο δεν θα είναι ένα συνεχές κινηματικής-ακτιβίστικης και εκλογικής εξέλιξής του στην πάλη για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης. Ούτε μπορεί να αναπτυχθεί με μια πολιτική διεύρυνσή του με δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (και με αυτές που αποστασιοποιούνται από αυτόν, χωρίς να διαφοροποιούνται, ωστόσο, από τη διαχειριστική και φιλοΕΕ λογική του), ούτε ως αριστερό μέτωπο αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης που προτείνουν άλλες δυνάμεις.

 

Το γραφείο της Π.Ε. του ΝΑΡ

Απρίλης 2011