ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΜΕΡΑ

Αυτό το Σαββατοκύριακο γίνεται στο νέο κτίριο της Νομικής (είσοδος από τον πεζόδρομο της Μασσαλίας) η Πανελλαδική Συνέλευση του Μετώπου Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Σήμερα οι εργασίες αρχίζουν στις 4.00μμ κι άυριο το πρωί στις 10.

Μια που στο site του ΜΕ.Ρ.Α. δεν είδα κάτι σχετικό, δείτε και την εισήγηση του κεντρικού συντονιστικού από το blog του ΜΕ.Ρ.Α.-Θεσσαλονίκης .
(Διόρθωση - επί του... πιεστηρίου, αφού ανέβηκε η εισήγηση και στο site του ΜΕΡΑ)

Yπάρχει σχετική αναφορά στο site του ΕΕΚ με τον τίτλο "Για το ΜΕΡΑ της επόμενης ημέρας"

Διαβάστε και το σχετικό άρθρο του Νίκου Πελεκούδα από το ΠΡΙΝ της Κυριακής 9/3, μια που η ιστοσελίδα της εφημερίδας δείχνει να είναι up and running again .

ΝΙΚΟΣ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑΣ

MEPA
Πανελλαδική συνέλευση, πολιτική παρέμβαση στις εξελίξεις. Για τον πόλο της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Aριστεράς

Tο επόμενο Σάββατο 15 Μαρτίου στις 4 το μεσημέρι και την Κυριακή 16 Μαρτίου στις 10 το πρωί θα διεξαχθεί η Πανελλαδική Συνέλευση του Μετώπου Ριζοσπαστικής Αριστεράς, στο νέο κτίριο της Νομικής (είσοδος από Μασσαλίας). Είναι κοινή διαπίστωση πως η συνέλευση συμπίπτει με μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πολιτική περίοδο. Και αυτό γιατί η συζήτηση για τη θέση και το ρόλο της Αριστεράς στο αναμορφούμενο πολιτικό σκηνικό δεν είναι μόνο θέμα δημοσκοπήσεων και τηλεοπτικών παραθύρων, αλλά βρίσκεται και στο επίκεντρο της συζήτησης των αριστερών. Τη συζήτηση αυτή τροφοδοτούν και οι εργατικοί αγώνες και η αντιπαράθεση γύρω από την αντιασφαλιστικήμεταρρύθμιση της κυβέρνησης.
Το ΜΕΡΑ προσέρχεται στην πανελλαδική του συνέλευση έχοντας επίγνωση των κρίσιμων πολιτικών εξελίξεων που είναι άλλωστε και η αφορμή για το δυναμικό επαναπροσδιορισμό της πολιτικής του εμφάνισης, για να ξαναέρθει στο «φως» αυτών των εξελίξεων η πολιτική του πρόταση και ο κεντρικός πολιτικός του στόχος για την αντίσταση, ρήξη και ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και των διαχειριστών της, ιδιαίτερα στοχευμένη στην αντιπαράθεση με την κυβέρνηση της ΝΔ αλλά και το βάθεμα των στοιχείων εμφάνισης ενός πόλου της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Αυτοί οι πολιτικοί στόχοι διατηρούν την ιδιαίτερη «αξία χρήσης» τους για τους εργαζόμενους και τους νέους στο παρόν πολιτικό φόντο.
Και αυτό γιατί στο έδαφος της οικονομικής κρίσης και της δυσκολίας αναπαραγωγής του αστικού δικομματικού πολιτικού συστήματος, όπως το γνωρίζαμε μετά την μεταπολίτευση, ωθεί μια σειρά από πολιτικές δυνάμεις, συγγραφείς και κάθε λογής διανοούμενους να υπενθυμίζουν την ανάγκη ενός άλλου τύπου «κοινωνικού συμβολαίου» που θα είναι και η έδρα που θα στηριχτεί μια νέα κοινωνική συναίνεση, αλλά και η εμφάνιση μιας νέας σοσιαλδημοκρατικής πρότασης, που θα είναι από τη σκοπιά τους η μαγια για μια νέα αναδιαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, ικανό «αμορτισέρ» στις κοινωνικές εκρήξεις που διαβλέπουν αλλά και «κυματοθραύστης» στην ενδεχόμενη αριστερή αναζήτηση.
Η πρόταση του ΜΕΡΑ υπενθυμίζει πως δεν είναι μόνο για το επαναστατικό μέλλον, και πως μέχρι τότε δεν μας αρκεί ο ρόλος μιας περιθωριακής πολιτικής πρότασης. Στη μέγγενη αυτών των επιχειρημάτων προσπαθούν να σπρώξουν με διαφορετικό τρόπο η εναλλακτική αριστερή διακυβέρνηση του ΣΥΝ και η λαϊκή εξουσία του ΚΚΕ. Ισα-ίσα που η εμφάνιση ενός πολιτικού ανατρεπτικού εργατικού κινήματος και ο πόλος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, μπορούν στο τώρα να τροφοδοτούν στο τώρα νίκες του εργατικού κινήματος, να γονιμοποιούν τη σχέση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς με το εργατικό κίνημα. Για να αποσπάσει η εργαζόμενη πλειοψηφία την παραμικρή παραχώρηση από τους κυβερνώντες θα πρέπει να τους καταδείξει με το μαζικό πολιτικό εκβιασμό της πως συνολικά η πολιτική τους και οι ίδιοι είναι πλέον ανεπιθύμητοι. Η πρόταση του ΜΕΡΑ μιλάει από τη σκοπιά του μέλλοντος για να επιδράσει στο παρόν μετασχηματίζοντάς το και έτσι να φέρνει πιο κοντά και το αναγκαίο μέλλον.
Το ΜΕΡΑ κοινωνικοποεί και το επόμενο διάστημα την πολιτική του πρόταση γιατί διακρίνει πως μέσα στις δυσκολίες του παρόντος καιροφυλακτεί η ελπίδα με ανάβαθμισμένους όρους. Οι εργατικοί αγώνες και απεργίες του τελευταίου διαστήματος έχουν μαζί το ανολοκλήρωτο των αιτημάτων και σε ένα βαθμό μέσα σε αυτά την ιδιαίτερη υπεράσπιση του χώρου τους.
Όμως όταν οι υπάλληλοι της Τράπεζας της Ελλάδος για παράδειγμα, θέτουν το ελληνικό χρηματιστήριο εκτός λειτουργίας για 3 ημέρες εκθέτοντας την κυβέρνηση απέναντι στους εγχώριους αλλά και διεθνείς οικονομικούς συναιτέρους της, με πόσα επιχειρήματα δεν τροφοδοτεί την πάλη της επαναστατικής Αριστεράς για τη συνολική ανάγκη συντριβής των οικονομικών δεικτών τους, τη συνολική άρνηση του παρόντος συστήματος που θέτει τον εργατικό αγώνα στην παρανομία όταν διακυβεύονται κέρδη; Ή ο αγώνας των εργαζομένων στη ΔΕΗ που απεργεί υπενθυμίζοντας πως ζητάει φτηνότερο ρεύμα για τους έλληνες εργαζόμενους σε κόντρα των αστικών σχεδιασμών που συνεχίζουν την προσπάθεια απομόνωσής τους από την υπόλοιπη κοινωνία;
Η αναζήτηση τέτοιου τύπου σύνδεσης με το σύνολο των εργαζομένων (όπως είχε διαφανεί και στον αγώνα των εκπαιδευτικών με το αίτημα των 1.400 ευρώ για όλοτο λαό) εδραιώνει την πάλη του ΜΕΡΑ για την ανάγκη συνολικών επιθετικών αιτημάτων που θα σπάνε την απομόνωση στο χώρο και θα κονιορτοποιούν την πίεση για να παραμένουμε κάθε φορά στα υποτιθέμενα κεκτημένα κάθε χώρου ή και συνολικά, που λόγω των ορίων του αναπαράγει το εργατικό κίνημα.
Σε αυτό το πεδίο, και με την πίεση του καθεστωτικού συνδικαλισμου (μόλις χτες ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ καλούσε να δουν πιο ώριμα οι απεργοί της ΔΕΗ τις διακοπές ρεύματος το επόμενο εορταστικό τριήμερο!) και με την φήφιση του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου η αναζήτηση των όρων νίκης των αγώνων, ο ρόλος της Αριστεράς σε αυτούς δεν πρόκειται να ανασχεθεί. Το αντίθετο μάλιστα. Μέσα από την πανελλαδική του Συνέλευση το ΜΕΡΑ πέρα από τη γενική πολιτικλή καμπάνια του, θα αναλάβει και ιδιαίτερη πολιτική πρωτοβουλία ενάντια σε ΕΕ και ευρωσυνθήκη, πυροδοτώντας την κοινή δράση των δυνάμεων της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής Αριστεράς σε ένα κολοσσιαίας σημασίας ζήτημα που συμπυκνώνει την αντιπαράθεση στο κοινωνικό, δημοκρατικό και αντιπολεμικό μέτωπο.
Το ΜΕΡΑ εμφανίζεται ξανά καλώντας στην ανάγκη του πόλου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, αντιλαμβανόμενο και το ίδιο τις δυνατότητες της δημιουργικής ύπαρξής του αλλά και υπέρβασης των αδυναμιών του. Με κριτικό και αυτοκριτικό τρόπο, το παλαιότερο μετωπικό σχήμα της σύγχρονης ελληνικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς επανασυνδέεται με τον προβληματισμό συντρόφων και συναγωνιστών, ακόμα και αυτών που επιφυλακτικά προσεγγίζουν την προσπάθειά του.