Οι φωτό είναι από το site του ΜΕΡΑ (δε θα τις έπαιρνα χαμπάρι ότι είχαν ανεβεί, αν δεν έβλεπα μια στο μπλογκ του Δημήτρη Αργυρού που έκανε το δικό του σχολιασμό στα τεκταινόμενα στην Αριστερά τελευταία)
Από το site του ΕΕΚ πάντως αλίευσα την πρώτη 'επίσημη' ανταπόκριση που βρήκα για την Πανελλαδική Συνέλευση του Μετώπου Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Σημαντικό βήμα στη συγκρότηση του μετώπου
των δυνάμεων της επαναστατικής αριστεράςΈνα σημαντικό βήμα μπροστά, στη συγκρότηση ενός μετώπου των δυνάμεων της επαναστατικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, σημειώθηκε το Σαββατοκύριακο 15 - 16 Mαρτίου.
Eκπρόσωποι από όλες τις περιφέρειες της χώρας, από τη Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Γιάννενα, Hράκλειο, Xανιά και Mυτιλήνη, από τη Λακωνία στο νότο, ως τα Γιαννιτσά, τις Σέρρες και την Καβάλα στο βορρά, παραβρέθηκαν στο διήμερο. Ήταν σύντροφοι από το EEK, το EKKE, το NAP, τη νεολαία Kομμουνιστική Απελευθέρωση, την Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας, την OKΔE, τους Oικολόγους Eναλλακτικούς, αλλά και πολλοί ανένταχτοι αγωνιστές του συνδικαλιστικού, νεολαιΐστικου και αγροτικού κινήματος.Tο διήμερο συνέπεσε με την κλιμάκωση της αναμέτρηση της εργατικής τάξης με την κυβέρνηση Kαραμανλή στο ζήτημα του ασφαλιστικού. Oι ταξικοί αγώνες, και η συμμετοχή σε αυτούς υπήρξε ο καθοδηγητικός μίτος στις εργασίες του διήμερου. Kατατέθηκαν εμπειρίες από τον αγώνα των συντρόφων στις περιοχές και στους χώρους δράσης τους.
Συζητήθηκαν ζητήματα πολιτικής φυσιογνωμίας και γραμμής, προγραμματικού προσανατολισμού και στρατηγικής του επαναστατικού κινήματος. Στο επίκεντρο των συζητήσεων βρέθηκαν ζητήματα όπως:
H πάλη για ανατροπή της κυβέρνησης της Kαραμανλή και κάθε καπιταλιστικής κυβέρνησης.
H πάλη για την απόκρουση/ακύρωση των πάσης φύσεως κεντροαριστερών σεναρίων που στήνονται ως αναχώματα για την υπεράσπιση της αστικής κυριαρχίας από κοινωνικούς κραδασμούς. Iδιαίτερα για την απόκρουση της νέο-σοσιαλδημοκρατικής τάσης που εκφράζεται από τον ΣYN και τον ΣYPIZA, που τυπικά μεν απορρίπτουν τα κεντροαριστερά σενάρια, αλλά όλη η πολιτική θεωρία και πράξη τους τείνει προς ένα κινηματικό κυβερνητισμό, μια νέα «αριστερή διακυβέρνηση, με την Αριστερά στο κέντρο και την στήριξη των κοινωνικών κινημάτων» μέσα στα πλαίσια του συστήματος, χωρίς ρήξη με τους κρατικούς του μηχανισμούς και την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, χωρίς έξοδο από το πλέγμα των δεσμών με τον ιμπεριαλισμό της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Παρά την αριστερότερη εμφάνισή της, η νέα μορφή του εκκολαπτόμενου κυβερνητισμού σε συνθήκες αποσύνθεσης του αστικού δικομματικού πολιτικού συστήματος και οξυνόμενης κρίσης της αστικής κρατικής εξουσίας και όλων των αστικών θεσμών, δεν είναι λιγότερο αλλά περισσότερο επικίνδυνη από την κακόφημη συγκυβέρνηση του 89-91, του τότε Συνασπισμού της Αριστεράς με τη Δεξιά στη συγκυβέρνηση Τζανετάκη- Μητσοτάκη- Φλωράκη-Κύρκου, και στην Oικουμενική κυβέρνηση Zολώτα.
Η εμπειρία, εξάλλου της Ιταλίας, της χρεοκοπημένης κυβέρνησης Πρόντι και της άθλιας κατάληξης της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης -της ιταλικής εκδοχής του ΣΥΡΙΖΑ- αποτελεί σοβαρή προειδοποίηση προς όλους.
Το όλο επαναστατικό χειραφετητικό πρόταγμα που εργαλείο του φιλοδοξεί να γίνει το ΜΕΡΑ βρίσκεται στον αντίποδα του ρεφορμιστικού προτάγματος που υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ.Στη Πανελαδική Σύσκεψη του ΜΕΡΑ χαιρετισμούς απηύθυναν σύντροφοι από το ΚΚΕ μ-λ, την APAΣ, την APAN, το ΣEK και την Kομμουνιστική Aνανέωση.
Παρά την διαφορετική ιστορική καταγωγή και τις υπαρκτές πολιτικό-ιδεολογικές διαφορές στο εσωτερικό του, το MEPA διατηρεί επί μια δεκαετία τώρα την συνέχειά του και αναπτύσσει την πάλη του στους κοινωνικούς αγώνες διαμορφώνοντας μια παράδοση ενωτικής δράσης της επαναστατικής αριστεράς. Tο MEPA δεν είναι και δεν θέλει να είναι αποκλειστικά ένα εκλογικό σχήμα αλλά ένα μαχόμενο, πρωτοπόρο, ενωτικό μέτωπο στην ταξική πάλη της εργατικής τάξης, και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων της πόλης και του χωριού με αντιγραφειοκρατική κομμουνιστική προοπτική.
Στόχευση του MEPA είναι να συμβάλει στην διαμόρφωση ενός πόλου της επαναστατικής αριστεράς, διακριτού από τις παραδοσιακές οργανώσεις KKE και ΣYPIZA. Διακριτού τόσο από την γραφειοκρατική σταλινική ρητορεία και τη συντηρητική πράξη του περιχαρακωμένου KKE, όσο και από το ρεφορμιστικό κινηματισμό του ΣYPIZA που προετοιμάζει το έδαφος για τον κυβερνητισμό, για τη συμμετοχή στη διαχείριση της αστικής εξουσίας.Mέσα σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού και σήψης του αστικού μεταπολιτευτικού συστήματος εναλλαγής των δυο κομμάτων στην εξουσία, η κρίση της αστικής εξουσίας θέτει το ζήτημα της πάλης για εργατική εξουσία. Tο κλασικό ερώτημα που η Pόζα Λούξεμπουργκ έθεσε, μεταρρύθμιση ή επανάσταση, τίθεται ξανά σήμερα και η επαναστατική πρωτοπορία της εργατικής τάξης πρέπει να δώσει τη δική της απάντηση στη θεωρία και την πράξη.
Aποφασίστηκε η οργανωτική συγκρότηση του MEPA πανελλαδικά, με συντονιστικές επιτροπές και συνελεύσεις, ενώ άνοιξε η συζήτηση για την τροποποίηση του τίτλου. Κατατέθηκαν προτάσεις για την ενίσχυση του κομμουνιστικού χαρακτήρα του ενωτικού εγχειρήματος και για την διεύρυνσή του και στις άλλες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Ορισμένοι σύντροφοι ανταποκρίθηκαν θετικά στις σχετικές προτάσεις της ΑΡΑΣ και της ΑΡΑΝ για κοινή κάθοδο του ΜΕΡΑ με την ΕΝΑΝΤΙΑ στις Eυρωεκλογές του 2009, ενώ άλλοι διατηρούν μια πιο κριτική στάση, επιμένοντας ότι προτάσσεται η πολιτική-προγραμματική- οργανωτική ενίσχυση του ανεξάρτητου προτάγματος του ΜΕΡΑ πριν από οποιαδήποτε βιαστική «ενότητα» που θα αποδειχτεί εφήμερη, ή, ακόμα χειρότερο, ιμάντας μεταβίβασης της πίεσης προς την κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ και τον λεγόμενο «αριστερό ρεφορμισμό».Tο δυνάμωμα της πάλης για την ανατροπή της κυβέρνησης του κεφαλαίου και των εντολών της ΕΕ, της πάλης ενάντια στην Ευρω-συνθήκη και στην ΕΕ συνολικά, και της αντιιμπεριαλιστικής αντιπολεμικής πάλης στα Bαλκάνια και στη περιοχή, είναι βασικοί στόχοι του MEPA την περίοδο που διανύουμε.
Θόδωρος Κουτσουμπός
Επίσης το γεγονός πως στο τρέχον φύλλο της Εργατικής Αλληλεγγύης υπάρχει εκτενέστατη αναφορά στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ (τα ΠΑΣΟΚ χωρίς αυταπάτες δύσκολα ξεχνιούνται...) αλλά και στον χαιρετισμό του ΣΕΚ στη Πανελλαδική σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ κι όχι για την Πανελλαδική Συνέλευση του ΜΕΡΑ, ενώ σε αυτήν υπήρξε αναφορά για κοινή κάθοδο ΜΕΡΑ-ΕΝΑΝΤΙΑ στις Ευρωεκλογές έχει τη σημασία του...
1 σχόλιο:
http://mauroskyknos.blogspot.com/2008/03/blog-post_9081.html
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ – Με την ορμή των εργατικών αγώνων και γραμμή ανατροπής.
ΝΙΚΟΣ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑΣ
Η πρώτη πανελλαδική συνέλευση του ΜΕΡΑ, που διοργανώθηκε προηγούμενο Σαββατοκύριακο στη Νομική της Αθήνας, πραγματοποιήθηκε σε μια περίοδο έξαρσης των εργατικών αγώνων και των πολιτικών διαδικασιών. Με δεδομένο έναν καταιγισμό δημοσκοπήσεων, που αποτυπώνοντας (σε ένα βαθμό αντανακλώντας υπαρκτές κοινωνικές τάσεις) τη φθορά και απονομιμοποίηση της κυβέρνησης της ΝΔ και της «χάρτινης» αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και «σπρώχνοντας» στη νέου τύπου διαμόρφωση κυβερνητικής πρότασης σοσιαλδημοκρατικής αναφοράς, που με αντιφατικό τρόπο αναζωπύρωσαν οι τοποθετήσεις Τσίπρα και Αλαβάνου. Βεβαίως, πολύ πιο έντονες ήταν οι εμπειρίες που έρχονται από τις μάχες του εργατικού κινήματος. Για παράδειγμα, ξημερώματα του Σαββάτου που ξεκίνησε η διαδικασία, αγωνιστές του ΜΕΡΑ, μαζί με συναγωνιστές της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και του ταξικού εργατικού κινήματος είχαν βρεθεί στην πρώτη γραμμή των επιτυχημένων μπλόκων ενάντια στους απεργοσπάστες της ΠΟΠ ΟΤΑ, τόσο στη χωματερή συα Λιόσια, όσο και στην παράνομη χωματερή του Ελαιώνα.
Ήταν ένα χαρακτηριστικό επεισόδιο της διευρυμένης κοινωνικής δυσπιστίας αλλά και απόρριψης των κυβερνητικών σχεδίων, που εμφανίστηκε όλες τις προηγούμενες μέρες, αξιόλογο υλικό για αποτίμηση των αγώνων και προβληματισμό για το τι μπορεί να σημαίνει το επόμενο διάστημα αγώνας διαρκείας. Η θέση της επαναστατικής ριζοσπαστικής Αριστεράς σε αυτό το φόντο πολιτικής κινητικότητας και κοινωνικής πράξης, ήταν πλέον ενδιαφέρον βάθρο για την ανάπτυξη της συζήτησης γύρω από το ρόλο του ΜΕΡΑ στις νέες συνθήκες, το εγχείρημα συνολικά του πόλου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και κυρίως την «αξία χρήσης» που μπορεί να έχει αυτός ο χώρος για την πολιτικοποίηση και ανάπτυξη των αγώνων. Επομένως η πρόταση του ΜΕΡΑ για την Αριστερά της εποχής μας, η παρέμβασή του στα μέτωπα και οργανωτική του συγκρότηση δεν θα μπορούσαν παρά να τεθούν φέροντας, όλες τις δυνατότητες αλλά και δυσκολίες του εγχειρήματος.
Στη συνέλευση έδωσαν το «παρών» σύντροφοι από όλες τις συνιστώσες που συγκροτούν το ΜΕΡΑ καθώς και από πολιτικές κινήσεις που παρακολουθούν την προσπάθειά του, εκπροσωπώντας μια πραγματική πανελλαδική συζήτηση (ενδεικτικά από Θεσσαλονίκη, Ήπειρο, Γιαννιτσά, Θεσσαλία, Αιτωλοακαρνανία, Αχαΐα, Κρήτη, Λέσβο κ.λπ.) αν και τόσο η συμμετοχή όσο και η προετοιμασία και η συγκρότηση της διαδικασίας δεν ήταν στο επίπεδο που απαιτούν οι συνθήκες. Παρόλα αυτά, το γεγονός πως είχαμε την πρώτη πανελλαδική συνέλευση σε χρόνο μη εκλογικό, είναι μια από τις έμπρακτες κινήσεις υπέρβασης των μέχρι τώρα συνθηκών συζήτησης και δράσης, πράγμα στο οποίο υπάρχει η συνολική δέσμευση πως θα περιφρουρηθεί και θα αναπτυχθεί για να μπορέσουμε να περάσουμε και σε συνολικές ολομελειακού τύπου διαδικασίες.
Η κρίση στο ΠΑΣΟΚ και η συνακόλουθη κινητικότητα στην Αριστερά ήταν φυσικά στο επίκεντρο της συζήτησης. Και αυτό είναι κάτι παραπάνω από λογικό. Κάθε επαναστατική ριζοσπαστική έκφραση οφείλει με όσο το δυνατόν ολοκληρωμένο τρόπο να ξαναδεί το αν υπάρχει λόγος ύπαρξής της. Να θέσει δηλαδή στο επίκεντρο του προβληματισμού, το εάν στη διαφαινόμενη αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, με όλα τα σενάρια ανοιχτά (τοποθέτηση Βαρβιτσιώτη για συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ) η αριστερά θα είναι μια δύναμη ανασυγκρότησης του συστήματος και ενσωμάτωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας ή δύναμη ανατροπής. Το ΜΕΡΑ ρίχνει όλο του το βάρος στη γραμμή της ανατροπής.
Και τις δύο μέρες χρωμάτισε κατ’ αρχάς η επιχειρηματολογία απέναντι στα εναλλακτικά κυβερνητικά σενάρια. Με κριτικό και αυτοκριτικό τρόπο βγαίνει πως νηφάλια θα πρέπει να εκτιμήσουμε ως θετικό γεγονός την επιστροφή της συζήτησης γύρω από την Αριστερά, ακόμα και αν αυτό τροφοδοτείται και με πολιτικές στοχεύσεις από τις δημοσκοπήσεις και αποτυπώνεται αντιφατικά. Η άμυνα και ο ανολοκλήρωτος κοινωνικός μεταρρυθμιτισμός που αποτυπώνεται και στα αιτήματα και την εξέλιξη των εργατικών αγώνων, επαναφέρει με έντονο τρόπο την ανάγκη εμφάνισης της επαναστατικής πολιτικής ως απάντηση σε ένα πολιτικό σύστημα που όχι μόνο δεν θα παραχωρήσει φιλεργατικές μεταρρυθμίσεις ακόμα και με μια αριστερή κυβέρνηση, αλλά θα προχωρήσει σε ακόμα μεγαλύτερο σφετερισμό της ζωής, της εργασίας και των αναγκών του εργαζόμενου ανθρώπου καθώς και του περιβάλλοντος που ζει. Απαιτεί όμως ειδική επιχειρηματολογία η κατάδειξη αυτού του γεγονότος στα μυαλά και τις συνειδήσεις των εργαζομένων. οι οποίοι θα αντιλαμβάνονται καλύτερα τα πράγματα αν και οι πολιτικές τους παραστάσεις από τη μεριά της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, τα μορφώματα του αγώνα που αναδεικνύονται, η αυτοδιαχείριστική πράξη, η συνεχής και επίμονη προσπάθεια κοινής δράσης της «εκτός των τειχών» Αριστεράς, τα βήματα συγκρότησης του πόλου, είναι αντίστοιχα των αναγκών.
ΠΡΙΝ 23/03/2008
Δημοσίευση σχολίου