Μ-Λ ΚΚΕ : ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ & ΠΕΡΙ ΠΛΑΤΕΙΩΝ

Παραθέτω καταγγελία του Μ-Λ ΚΚΕ που μου ήρθε μέσω e-mail,

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ Μ-Λ ΚΚΕ

Φασιστική επίθεση δέχθηκε το Μ-Λ ΚΚΕ στην Πλατεία Συντάγματος, επί της οδού Αμαλίας, πάνω από τα σκαλοπάτια, την Πέμπτη 30 Ιουνίου στις 9.30μμ, από μαινόμενη ομάδα τραμπούκων φασιστών κατόπιν πρόσκλησης και σε συνέργια με αυτοσυστηνόμενους ως αμεσοδημοκράτες, με σκοπό να καταστρέψουν και να εξαφανίσουν το πανό του που, επί δυο ώρες, ήταν υψωμένο χωρίς να ενοχλείται κανείς από την παρουσία του.

Τα μέλη του Μ-Λ ΚΚΕ υπερασπίστηκαν με σθένος το κομματικό πανό από τη φασιστική επίθεση και με την άμεση συμπαράσταση μελών του ΚΚΕ (μ-λ), της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΕΕΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και πλήθος παρευρισκομένων αγωνιστών, συγκρότησαν ένα κοινό μπλοκ που επί ένα μισάωρο έδινε μάχη φωνάζοντας συνθήματα και περιφρουρώντας το πανό, προασπίζοντας, έτσι, το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε οργάνωσης να επιλέγει αυτή και όχι διάφοροι ακροδεξιοί εθνικιστές ή κάποιοι «αμεσοδημοκράτες» τον τρόπο που θα παρεμβαίνει στις κινητοποιήσεις του λαού και της νεολαίας. Η φασιστική επίθεση αποκρούστηκε, το πανό έμεινε στη θέση του, οι ακροδεξιοί απομονώθηκαν και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν, και η «απαγόρευση» των κομμάτων και των οργανώσεων, που είχε επιβληθεί στην Πλατεία, έσπασε με την κοινή, οργανωμένη μάχη που δόθηκε.

Η «απαγόρευση», βέβαια, στην Πλατεία Συντάγματος, είχε σπάσει και κατά τη διάρκεια της 48ωρης απεργίας όταν το Μ-Λ ΚΚΕ και άλλα κόμματα και οργανώσεις της κομμουνιστικής Αριστεράς κατέβηκαν την Τρίτη και την Τετάρτη (28 και 29 Ιουνίου) με τα κομματικά και παραταξιακά τους πανό στην απεργιακή διαδήλωση των συνδικάτων και έδιναν, για ώρες, τη μάχη μαζί με τους απεργούς και το λαό στην Πλατεία Συντάγματος και στους γύρω δρόμους ενάντια στο Μεσοπρόθεσμο έκτρωμα της κυβέρνησης και ενάντια στο όργιο της κρατικής βίας και τρομοκρατίας, που εξαπόλυσε, απροσχημάτιστα, η κυβέρνηση Παπανδρέου με τα ΜΑΤ και τις ομάδες ΔΙΑΣ, μετατρέποντας όλη την περιοχή σε θάλαμο αερίων με καταιγισμό χημικών, στέλνοντας εκατοντάδες ανθρώπους στα νοσοκομεία. Την ίδια ώρα, οι φασιστικές συμμορίες των «χρυσαυγιτών» ενεργούσαν σαν παρακρατικός βραχίονας προβοκατόρων που τους υπέθαλπαν και περιέθαλπαν τα ΜΑΤ, όπως είδε όλη η Ελλάδα στο γνωστό βίντεο.

Τώρα, που η μάχη αυτή κερδήθηκε, πρέπει να κατοχυρωθεί η ελεύθερη έκφραση και παρέμβαση των κομμάτων και των οργανώσεων, να ενωθούν οι δρόμοι και οι πλατείες σε ένα ενιαίο, παρατεταμένο αγώνα ενάντια στο βάρβαρο Μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς νόμους, που μπορεί να ψηφίστηκαν στη Βουλή αλλά έχουν απονομιμοποιηθεί και καταδικαστεί απερίφραστα στη συνείδηση του λαού.

Ο ανειρήνευτος αγώνας του λαού και της νεολαίας ενάντια στη βάρβαρη κυβερνητική πολιτική του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου, για την υπεράσπιση των οικονομικών συμφερόντων, των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών του λαού από την αστυνομική τρομοκρατία, την καταστολή και τα «τανκς» του Πάγκαλου θα συνεχιστεί και θα δυναμώσει.

Μαζί με τη νεολαία και όλο το λαό, οργάνωση, αντίσταση και πάλη μέχρι το οριστικό ξερίζωμα της αντιλαϊκής εξουσίας της ντόπιας ολιγαρχίας, των κομμάτων της και των ξένων προστατών και κηδεμόνων της, της ΕΕ και του ΔΝΤ.

ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ – ΕΞΩ ΤΟ ΔΝΤ

1η Ιουλίου 2011

 καθώς και μια ανακοίνωση (ή δημοσίευμα από το Λαϊκό Δρόμο ? δεν κατάλαβα) για τις πλατείες/άμεσες δημοκρατίες που μου είχε έρθει χθες .

«Άμεση Δημοκρατία!» Από την επιστήμη (ξανά) στην ουτοπία

Το τελευταίο διάστημα, και μ' αφορμή τις συγκεντρώσεις στις πλατείες της χώρας μας, επανήλθε με δριμύτητα, σφοδρότητα και συνάμα απλοϊκότητα το αίτημα - σύνθημα - πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας. Αυτό το ασπάζονται και το διαδίδουν, άλλοι μάλιστα φαντασιώνονται ότι το ζουν κιόλας, αγνοί και άδολοι ιδεαλιστές των πλατειών, καραμπινάτοι αναρχικοί, πρώην αριστεροί που ζουν «τα χαμένα όνειρά τους», μέχρι ξεσκολισμένοι ρεφορμιστές που φορούν το κοστούμι του ευρωλάγνου έως την άκρη της πλατείας για να βάλουν τη λεοντή του ανήσυχου πολίτη όταν μπουν σ' αυτήν. Πρόκειται για ένα συνονθύλευμα ανθρώπων (όπως άλλωστε και οι πλατείες) τους οποίους συγκινεί, ή «συγκινεί», ενώνει και ανατριχιάζει η άμεση δημοκρατία, η μητέρα όλων των πολιτικών σκέψεων, η αρχέγονη ουτοπία. O καθένας καταλαβαίνει ό,τι του φαίνετι σωστό και ο καθένας ερμηνεύει την άμεση δημοκρατία κατά τα γούστα του.
Ωστόσο οι πολιτικοί όροι δεν είναι «αφηρημένη ζωγραφική»· έχουν συγκεκριμένο περιεχόμενο και σ' αυτό αξίζει ν' αναφερθούμε ακόμα και όταν οι αντίπαλοί μας μας κατηγορούν για χειρουργική σχολαστικότητα. Ένας πεθαμένος κι ένας ζωντανός δεν κάνουν ποτέ ένα... μισοπεθαμένο, καλύτερα να είσαι σχολαστικός παρά αγνωστικιστής, σχετικιστής και «όπου φυσά ο άνεμος».
Oι πολιτικές έννοιες για τους μαρξιστές και τους συνεπείς και τίμιους επιστήμονες είναι πάντα ιστορικές. Σχετίζονται με το ιστορικό, κοινωνικό πλαίσιο που γεννήθηκαν και μέσα στο οποίο θα πεθάνουν. Ενδεχομένως θα μετασχηματιστούν και θα αναπλαστούν αλλά δεν ισχύουν αιώνια. Ακόμα και ο θεός όσων πιστεύουν φτιάχνεται με τα υλικά των ανθρώπων μιας εποχής γι' αυτό άλλωστε ο Γιαχβέ των Eβραίων είναι πατριαρχικός και βίαιος, ενώ το αρχαίο δωδεκάθεο είναι δημοκρατικό (άντρες και γυναίκες), ανθρωπόμορφο, ισοζυγιασμένο και περισσότερο ειρηνικό. Για τους μαρξιστές τα ανθρώπινα αποτελέσματα έχουν εξήγηση, δεν είναι ουρανοκατέβατα.

Η γέννηση μιας ουτοπίας

Η άμεση δημοκρατία (αμεσοδημοκρατία κατά τους ειδικούς της) είναι η προέκταση και ειδική εφαρμογή της ουτοπίας.
Μπροστά στην «ανελέητη σφαγή» εργαζομένων και νεολαίας που προκαλεί η καπιταλιστική κρίση και η ντόπια εκδοχή της με το βάρβαρο μνημόνιο και την καταστροφή δικαιωμάτων και κατακτήσεων, αρκετοί είναι εκείνοι που επιλέγουν μια φυγή προς τα πίσω· ένα χρονικό αναχωρητισμό. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όταν οι μηχανές του βιομηχανικού καπιταλισμού εισορμούσαν στην Ευρώπη ισοπεδώνοντας τα πάντα στο πέρασμά τους, γεννήθηκε (στην τέχνη και στην πολιτική) ο κλασικισμός και ο ρομαντισμός. Ρεύματα που αντλούσαν ιδέες και υλικό είτε από την αρχαιότητα είτε από την ­τάχα­ αγνή και άδολη βουκολική ζωή. Σήμερα, που ο ιμπεριαλισμός - καπιταλισμός δείχνει το κολασμένο του πρόσωπο ακόμα και στο πεδίο των πολιτικών - δημοκρατικών ελευθεριών, ένα τμήμα της κοινωνίας κι ένα μεγαλύτερο στους χώρους της νεολαίας προτιμά τη φυγή στην ουτοπία, που τη βαφτίζει ανθρωπιά, αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη. (Ακόμα και επιφανείς ακαδημαϊκοί μαρξιστές όπως ο Ε. Μπιτσάκης - ΝΑΡ προτίμησαν για το περιοδικό τους τον τίτλο: Oυτοπία).
Η ουτοπία (ελληνογενής όρος από το ου + τόπος) δηλώνει κάτι που δεν υφίσταται πουθενά, κάτι το ανέφικτο και απραγματοποίητο. Θυμίζουμε ότι το «ούτις» = κανείς είναι το σοφιστικό όνομα που εφηύρε ο Oδυσσέας για να ξεγελάσει τον Πολύφημο και η μετάφρασή του στα λατινικά nihib = μηδέν, κανένας, υποδηλώνει τους μηδενιστές). O όρος ουτοπία επινοήθηκε από το μεγάλο φιλόσοφο Τόμας Μουρ, ο οποίος στο ομώνυμο έργο του (1516) περιέγραφε μία φανταστική χώρα, την Oυτοπία, στην οποία οι κάτοικοι ζούσαν χωρίς κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες.
Αργότερα, στο τέλος του 18ου αιώνα, οι ουτοπικές ιδέες επανεμφανίστηκαν στη Γαλλία με το διαφωτιστή Ζαν Ζακ Ρουσό ο οποίος ανέδειξε τις ιδιότητες του «φυσικού ανθρώπου». O φυσικός άνθρωπος του Ζ.Ζ. Ρουσό είναι από τη φύση του καλός και μπορεί να ζήσει σε συνθήκες ισότητας και ελευθερίας.
Από τις αρχές του 19ου αιώνα (1800 - 1900) οι ουτοπικές θεωρίες αναπτύχθηκαν στο χώρο της πολιτικής, γεγονός που ανάγκασε τους Μαρξ - Ένγκελς ν' ασκήσουν πολεμική σ' αυτές, ονομάζοντας αυτό το πολιτικό ρεύμα «ουτοπικό σοσιαλισμό».
Oι γνωστότεροι εκπρόσωποι του ουτοπικού σοσιαλισμού ήσαν οι Σεν Σιμόν, Φουριέ (Γαλλία), ο Όουεν (Αγγλία), αλλά και ο μικροαστικός αναρχισμός του Ζ. Προυντόν. Το πολιτικό όραμα των ουτοπιστών ήταν η αντίθεση στην εκβιομηχάνιση, η επιστροφή στις προβιομηχανικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης, η ίση κατανομή των αγαθών και η κοινοκτημοσύνη.
Ακόμα και ο γνωστός μυθιστοριογράφος Ιούλιος Βερν στο τέλος του19ου αιώνα σε αρκετά έργα του, όπως το «20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα» ή το «Nαυαγοί της τρελής ελπίδας», φαίνεται ότι επηρεάστηκε από το κίνημα των ουτοπικών σοσιαλιστών.
Oι Μαρξ - Ένγκελς στο έργο τους «Από τον ουτοπικό στον επιστημονικό σοσιαλισμό», το οποίο κυκλοφόρησε ευρέως και αποτελεί την απαρχή και θεμελίωση των σοσιαλιστικών επιστημονικών θεωριών, υπογράμμισαν την ανάγκη συνολικού σχεδιασμού και οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας.
Oι ουτοπικοί σοσιαλιστές αναδείκνυαν τις αρετές του ξεχωριστού ανθρώπου, τη φυσική καλοσύνη του, αναφέρονταν σε μικρές ομάδες ή (Ζ. Προυντόν) στη μικρή αγροτική παραγωγή. Μια ορισμένη πολιτική τάση «επιστροφής στη φύση» έλκει την καταγωγή της από τους ουτοπικούς σοσιαλιστές.

«Ανιστόρητη ιστορία»

Oι αμεσοδημοκράτες μας γυρίζουν στον 18ο αιώνα για να βρουν πολιτικά επιχειρήματα, πάνε όμως πιο παλιά για να ανακαλύψουν τις ιστορικές τους ρίζες. Το πολιτικό πρότυπο των αμεσοδημοκρατών μας είναι η... αρχαία Αθήνα (βασικά του 5ου π.X. αιώνα). Ωστόσο η πραγματικότητα, η ιστορική πραγματικότητα απέχει χιλιάδες μίλια από το φαντασιακό πεδίο των αμεσοδημοκρατών μας. Όσο και αν οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν τα «σοφά παιδιά της αρχαιότητας» κατά τον Κ. Μαρξ, όσο και αν η εμπεδωμένη δημοκρατία ήταν πολλά έτη φωτός μπροστά από τις ασιατικές θεοκρατικές μοναρχίες, άλλο τόσο το πρότυπο των αμεσοδημοκρατών μας είναι κοντά στο πραγματικό γεγονός. Στην αρχαία Αθήνα (την περίοδο του Περικλή) δικαίωμα στο εκλέγειν και εκλέγεσθαι είχαν μόνο οι ελεύθεροι Αθηναίοι και ειδικά οι εισοδηματίες. Από το πρότυπο των αμεσοδημοκρατών μας αποκλείονταν οι γυναίκες, οι δούλοι (πάνω από 200.000 στους 30.000 Αθηναίους), οι ισοτελείς και οι μέτοικοι. Η πρότυπη δημοκρατία είχε τα δικά της ιστορικά πλαίσια, εκτός και αν οι αμεσοδημοκράτες μας φαντάζονται τη δημοκρατία όπως ο Πλάτωνας.
O τελευταίος, σπουδαίο μυαλό, όπως και ο Αριστοτέλης, ιδεαλιστής ως το κόκαλο, χώρισε την Πολιτεία του σε τάξεις, εισοδηματίες, πολεμιστές, τεχνίτες και αποτέλεσε τη θεωρητική βάση για πολλά επόμενα ιδεαλιστικά ρεύματα όπως ο χριστιανισμός. Τα περίφημα «πολιτικά σώματα» που κλωθογυρίζουν στα κείμενα των αμεσοδημοκρατών μας είναι άκρως ταξικά και εξαιρετικά σημαδεμένα από το «εισόδημα» των υποκειμένων τους. Η βουλή των 500, η Εκκλησία του δήμου, η Ηλιαία κ.λπ. αποτελούνταν μεν από τους Αθηναίους πολίτες που διακρίνονταν από τα οικονομικά τους μεγέθη σε δούλους, ζώα, ή προϊόντα.
Επιπρόσθετα (αν διαβάζουμε σωστά τον Δημοσθένη) η περίφημη δημοκρατία που στηρίζονταν στην αρχή, ένας άνθρωπος μία ψήφος στην αρχή της πλειοψηφίας και της αιρετότητας ήταν άκρως χειραγωγημένη από τους δημεγέρτες - δημοκόπους της εποχής.
Εμείς, ως μαρξιστές, ούτε υποτιμάμε αλλά ούτε και υποκλινόμαστε στο ατελείωτο βάθος της αρχαίας δημοκρατίας· λάθος στο οποίο υπέπεσε ο Κ. Καστοριάδης που ανακάλυψε ξανά μετά το β' παγκόσμιο πόλεμο, τους αρχαίους μας πρόγονους και το συνεχίζει, στα καθ' υμάς ο πολιτικός του επίγονος καθηγητής Φω τόπουλος. O Β. Λένιν σε δεκάδες άρθρα, σχόλια, παρατηρήσεις και σημειώματα κάνει εξονυχιστική αναφορά σε τύπους δημοκρατιών. Αγωνίζονταν να πείσει ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι προχώρημα στη σχέση με τον τσαρικό δεσποτισμό (για παράδειγμα η επανάσταση του Φλεβάρη 1917) αλλά και ότι η σοσιαλιστική δημοκρατία είναι άλμα σε σχέση με την αστική δημοκρατία. Αυτά τα απλά αυτονόητα, αλλά και επιστημονικά, τεκμηριωμένα ζητήματα φαίνεται πως δεν απασχολούν τους αμεσοδημοκράτες μας που αδαείς και από σκοπιμότητα γράφουν και λένε «πολιτικές κουταμαρίτσες».

«Το ένα χωρίζεται στα δύο» - (Μάο)

Η αμεσοδημοκρατία έχει διαδικαστικό και όχι πραγματικό χαρακτήρα. Oι τύποι κοινωνικής οργάνωσης έχουν πάντα κοινωνική βάση και ιστορικό χαρακτήρα. Στην εποχή μας μπορεί να υπάρξουν και υπήρξαν μόνο δύο τύποι δημοκρατίας. Η αστική και η προλεταριακή. Ή θα κυβερνούν οι αστοί, οπότε και το πολιτικό καθεστώς (νόμοι, κουλτούρα, οικονομία) θα είναι συμβατό με τις σκοποθεσίες τους, ή θα έχουμε τους εργάτες και τους συμμάχους τους στην εξουσία, οπότε και τα όργανά της θα εναρμονίζονται, θα συνδέονται και θ' ανταποκρίνονται με τον απελευθερωτικό χαρακτήρα της. Tertium non datur (τρίτον τι δε χωρεί) όπως θα έλεγαν και οι Λατίνοι. Oι αμεσοδημοκράτες δε θίγουν την ουσία του κεφαλαιοκρατικού συστήματος που είναι η αναπαραγωγή της εργατικής τάξης με επαχθείς όρους και η απομύζηση της υπεραξίας στους χώρους δουλειάς. Το να μαζευτούν ορισμένοι σε μία πλατεία και να διατυπώσουν θέσεις και απόψεις είναι καλύτερο από το να βρίσκονται στον καναπέ με ανοιχτή την τηλεόραση, αλλά οπωσδήποτε είναι πίσω από την ανάγκη μιας άλλης, ανώτερης οργάνωσης της κοινωνίας, αυτή που εμείς ονομάζουμε σοσιαλιστική δημοκρατία. Διότι αν η δημοκρατία εξαντλείται στην ελευθερία λόγου (πράγμα σημαντικό) είναι κολοβή, κουτσουρεμένη. Oφείλει να βρίσκει το ισοδύναμό της στην πράξη και στην κοινωνική οργάνωση με βάση τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα.
Γράφει η «Συνέλευση Αναρχικών» που ορκίζεται ιδιαίτερα στην άμεση δημοκρατία:
«Η λύση βρίσκεται στην αυτοοργάνωση, στη συλλογικότητα, στην αλληλεγγύη, στην αντιιεραρχική οργάνωση των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων, στην ελεύθερη και κοινωνική συνύπαρξη όλων των από τα κάτω, με γνώμονα τον αλληλοσεβασμό, την ανεκτικότητα, την ανθρωπιά, την ισότητα. Αναπτύσσοντας κοινωνικά εγχειρήματα και δομές μέσα από τις οποίες θα παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας. Μέσα από συνελεύσεις γειτονιάς, σωματεία βάσης, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αντίστασης, συλλογικές κουζίνες, κινήσεις αλληλοβοήθειας, ανάπτυξη γειτονικών και συντροφικών σχέσεων, σπάζοντας την αποξένωση και τους κοινωνικούς αποκλεισμούς, μακριά από και ενάντια στον καπιταλισμό, τις επιταγές των κυρίαρχων, τους θεσμούς και τις λογικές της διαμεσολάβησης. Μέσα απο κοινούς ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών, ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, για μια κοινωνία χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση, για την ανατροπή και την κοινωνική επανάσταση».
Στην πραγματικότητα οι κάθε λογής αμεσοδημοκράτες, από αναρχικούς μέχρι αρχαιοελληνιστές φασίστες ορκίζονται στο φυσικό πρόσωπο, στον ξεχωριστό άνθρωπο. Άλλοι τον λένε πολίτη, άλλοι ιδιώτη. O Κ. Μαρξ προχωρώντας επιστημονικά από την έννοια του πολίτη που καθιέρωσαν όλες οι αστικές επαναστάσεις (Αγγλία, Γαλλία κ.λπ.) στις περίφημες θέσεις του για τον «Φόϋερμπαχ» σημειώνει πως «περνάμε από την κοινωνία των πολιτών (αστική δημοκρατία) στην κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα». O μεγάλος φιλόσοφος και πολιτικός θεωρεί ότι η αστική δημοκρατία που αποτελεί ποιοτικό άλμα σε σχέση με τη φεουδαρχία κι έχει ως βάση τον ξεχωριστό πολίτη πρέπει ν' αντικατασταθεί από μία ανώτερη μορφή κοινωνικής οργάνωσης: το σοσιαλισμό.
Ενάμιση αιώνα αργότερα οι αμεσοδημοκράτες ξαναγυρίζουν στον 18ο αιώνα! Φτώχεια ιδεών, άγνοια ιστορίας.
Συναφές με το παραπάνω είναι και η έννοια της αμεσοδημοκρατικής αλληλεγγύης. Ένα τμήμα των αμεσοδημοκρατών που έχει φασιστικές ρίζες και αναφορές θεωρεί ως «πατέρα» του τον Νίτσε και ως θεωρητικό πρότυπο τον υπεράνθρωπο. Είναι αυτοί που μισούν το διπλανό τους όποιος κι αν είναι. Ένα άλλο τμήμα περισσότερο κοινωνικό και φιλάνθρωπο λατρεύει τον Τολστόι, τις ανατολικές θρησκείες και θεωρεί την αλληλεγγύη ανθρώπινο «χάρισμα». Πρόκειται για μία απλοϊκή σύλληψη των πραγμάτων.
Αν θα υπάρχει δωρεάν υγεία, παιδεία, πρόνοια, δρόμοι, λιμάνια, μεταφορές, νερό, ρεύμα κ.λπ. δεν είναι προσωπικό γούστο και ιδιωτική υπόθεση. Το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και η συγκεκριμένη μορφή κοινωνικής οργάνωσης (αστική δημοκρατία) επιτρέπουν κι επιβάλλουν τα παραπάνω. Τα σφραγίζει η ταξική πάλη και καμία προσωπική διάθεση (που αλλάζει διαρκώς) δεν μπορεί να τα υποκαταστήσει.
Oι αφελείς αμεσοδημοκράτες μιλούν πολύ για τον άνθρωπο. Όχι για τον ιστορικό και συγκεκριμένο άνθρωπο αλλά για τον αφηρημένο και υπεριστορικό. Δηλαδή, γι' αυτόν που δεν υπήρξε ποτέ. Σύμφωνα με τους παραπάνω επειδή ο Χίτλερ είχε δύο πόδια και δύο αυτιά ήταν ίδιος με τον... Δημητρόφ.
Πρόκειται για παιδικές ανοησίες και ίσως γι' αυτό το λόγο η παιδική αθωότητα (τι σύλληψη!!) έχει αντικαταστήσει την επιστήμη και την πολιτική. Παράπλευρη λογική απώλεια είναι αυτό που ακούσαμε στις πλατείες και μεταφέρεται άκριτα σε συζητήσεις.
«Είναι απλώς διαφορετικό». Δεν υπάρχουν δηλαδή διακρίσεις, έννοιες ανώτερες και κατώτερες, είδη στο ζωικό βασίλειο, απλούστερα και συνθετότερα (έρμε Δαρβίνο, τι τραβάς) κ.λπ. Ως εκ τούτου η αμεσοδημοκρατία είναι... απλώς διαφορετική. Δηλαδή αφυδατωμένη από το κοινωνικό και πολιτικό της περιεχόμενο. Πώς λέμε δηλαδή πως ο Δ. Σολωμός και ο... Μήτσος που γράφει στιχάκια είναι απλώς διαφορετικοί...

Συμπερασματικά

Θα μπορούσαμε απλά να πούμε ότι εμείς, οι μαρξιστές - λενινιστές, αγωνιζόμαστε για τη σοσιαλιστική δημοκρατία. Που είναι αμεσότατη (συμβούλια, σοβιέτ, οργάνωση στους χώρους δουλειάς και κατοικίας) και πλατιά. Που οργανώνει την παραγωγή σε πανεθνική βάση σπάζοντας τη ραχοκοκαλιά των παλιών και νέων αστών. Που περιορίζει έως να εξαφανίσει την εμπορευματική παραγωγή και κάνει την ευτυχία του καθενός προϋπόθεση για την ευτυχία όλων (και το αντίστροφο). Που σέβεται τον ανθρώπινο μόχθο στο εργοστάσιο, το χωράφι, το γραφείο και το σπίτι. Κι έτσι απλά να ξεμπερδεύουμε με τις συγχύσεις, τις αφέλειες και τις χειραγωγήσιμες ιδέες. Αλλά προτιμάμε τα όπλα της κριτικής. Χρειάζεται να συντριβούν οι λαθεμένες ιδέες και να περάσουμε από ένα κίνημα θέσεων σ' ένα κίνημα πράξεων. Η σωρευτική συνείδηση δεν είναι γραμμική αλλά αλματική. Ένας κόσμος θα μάθει πολιτική και από την αντιπαράθεση αλλά κυρίως από την πράξη. Όταν δεις «το κνούτο του χωροφύλακα» μαθαίνεις βαθιά και καλύτερα τι εστί κρατική καταστολή.
Υποστηρίζουμε λοιπόν ότι πολιτική δημοκρατία χωρίς οικονομία είναι κούφια λόγια. Όσο δεν καπνίζουν τα φουγάρα των εργοστασίων κι η ανεργία ρημάζει τους εργάτες και χίλιες γνώμες ν' ακούγονται θάναι χωρίς αντίκρισμα. O κόσμος θέλει ψωμί!!
Υποστηρίζουμε ότι το «κεντρικό υποκείμενο» της δημοκρατίας υπάρχει και δεν αλλάζει. Είναι η εργατική τάξη κι οι σύμμαχοί της και καλά θα κάνουν οι νεόκοποι και μεταμορφωμένοι ­τάχα­ διανοούμενοι να ξαναδιαβάσουν κλασικά έργα.
Υποστηρίζουμε ότι η κατάβαση στο κοινωνικό πετώντας την πολιτική είναι ιστορική αφέλεια. Ακόμα και όταν ο κόσμος διαμαρτύρεται με εθελοντική συγκατάθεση χρειάζεται, ναι χρειάζεται, πολιτική πυξίδα. Η μόλυνση της αστικής δημοκρατίας από την επελαύνουσα βαρβαρότητα δεν αντιμετωπίζεται με το «είμαστε άνθρωποι». Κι οι μαφιόζοι τι είναι;
Υποστηρίζουμε τη συγχώνευση της οργής με την πολιτική της αριστεράς και πάντως αρχειακά θα αντισταθούμε στον ακομματισμό που πλασσάρει το σύστημα, ο φασισμός και η «λουμπεναρία». Είναι άλλο πράγμα η μαστοριά της ζύμωσης και προπαγάνδας και εντελώς διαφορετικό να πάμε πίσω από το αστικό δημοκρατικό δικαίωμα που καταχτήθηκε μ' αίμα κι αγώνες· να οργανωνόμαστε εθελοντικά σε κόμματα, οργανώσεις, ρεύματα σκέψης. Υπάρχουν κόκκινες γραμμές!!
Υποστηρίζουμε αξιακά την προτροπή του K. Λήμπκνεχτ «να μαθαίνουμε, να προπαγανδίζουμε, να οργανωνόμαστε». Oι αγωνιστές της αριστεράς, κάθε φωτισμένο πνεύμα, κάθε δημοκράτης που σέβεται την τάξη του, αξίζει να μαθαίνει, να σκάβει βαθιά στην ταξική πάλη, να μην περιφρονεί την ιστορία των ανθρώπων. Ως εκ τούτου για μας δεν υπάρχει index (απαγορευμένων βιβλίων) όπως είχε το Βατικανό. Η άμεση δημοκρατία έχει υποστεί κριτική από το μαρξισμό· οφείλουμε να την ξέρουμε.
Υποστηρίζουμε ότι το αστικό/καπιταλιστικό σύστημα δεν πέφτει με... λέιζερ (στη βουλή) ούτε μερεμετίζεται με εκλογές (βλ. Παπαρήγα - Τσίπρας), αλλά με μαζικό εξωκοινοβουλευτικό αγώνα. Όσοι πρώην «μετανοημένοι» αριστεροί ανακαλύπτουν τη γοητεία των εύκολων και αταξικών λόγων, προσφέρουν κακές υπηρεσίες στα παιδιά που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον κι ένα καλύτερο κόσμο. Εμείς λέμε: σκληρός παρτεταμένος αγώνας, αντιμετωπίζουμε με κατανόηση και συγκατάβαση τους πρώην αλλά εδώ παίζεται «σκληρό ταξικό παιχνίδι».
Υποστηρίζουμε, τέλος, ότι για να υποσκάψουμε βαθιά κι αμετάκλητα τα θεμέλια του καπιταλισμού και της εξάρτησης χρειάζεται ταξικός αγώνας και κομμουνιστικό, επαναστατικό, μαζικό κόμμα. Αυτό δηλ. που αρνούνται συνειδητά ή ασυνείδητα οι κάθε λογής αμεσοδημοκράτες. Mόνο που η ιστορία κι η ταξική πάλη δεν συγχωράει τις αφέλειες. Τις βλέπει σαν δράμα ή φάρσα.