Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (συλλογικό κείμενο)

Σύμφωνα με όλες τις πολιτικές αναλύσεις (οι οποίες επιβεβαιώνονται από τις δημοσκοπήσεις) η πολιτική πόλωση που καταγράφτηκε στις εκλογές της 17ης Ιουνίου συνεχίζεται και οξύνεται. Βασικό χαρακτηριστικό αυτής της πόλωσης είναι η πλήρης κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας και η προϊούσα κατάρρευση της κεντροδεξιάς. Έτσι “απελευθερώνονται” κοινωνικές δυνάμεις οι οποίες στρέφονται προς τη ρεφορμιστική αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ) και προς την φασιστική ακροδεξιά.

Η ΧΑ συνεχίζει μετά τις εκλογές του Ιουνίου να αυξάνει αλματωδώς την επιρροή της. Το αμέσως επόμενο διάστημα και καθώς τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης και των πολιτικών των μνημονίων θα πλήττουν όχι μόνο την εργατική τάξη, αλλά και την μεγάλη μάζα των μικροαστικών στρωμάτων (της “παραδοσιακής” εκλογικής βάσης της κεντροδεξιάς), στην επιρροή της φασιστικής οργάνωσης θα κερδηθούν, όχι μόνο εξατομικοποιημένα τμήματα μικροαστών, αλλά πιθανόν και οργανωμένα τμήματά τους, όπως δείχνει το παράδειγμα της ανοιχτής πολιτικής στήριξης που έδωσε στην ΧΑ το Ενιαίο Συνδικάτο Σωματείων Υπαίθριων Πωλητών Ελλάδας. Γενικότερα, η ανάπτυξη της ΧΑ πατάει στην διάλυση του κοινωνικού ιστού και την εξατομίκευση.

Η ανάπτυξη της ΧΑ δεν αποτελεί ένα νομοτελειακό αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης, αλλά το επακόλουθο της αδυναμίας του εργατικού κινήματος να συγκροτήσει μία αντικαπιταλιστική πολιτική προοπτική, γύρω από την οποία θα συσπειρώνονταν και τμήματα των μικροαστικών μαζών, τα οποία απομακρύνονται από την επιρροή των “παραδοσιακών” αστικών κομμάτων. Η αλματώδης ανάπτυξη της επιρροής της ΧΑ ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2011, δηλαδή αμέσως μετά την κάμψη των εργατικών αγώνων του 2010-2011. Η ΧΑ επιχειρεί να εμφανιστεί ως ο εκφραστής της ριζοσπαστικοποίησης αυτών των μικροαστικών μαζών, καθώς και εξατομικοποιημένων τμημάτων της εργατικής τάξης και της νεολαίας, στρέφοντας τον ριζοσπαστισμό τους εναντίον του εργατικού κινήματος και εναντίον της ενότητας της εργατικής τάξης.

Αυτή η πολιτική μετατόπιση των μικροαστικών μαζών από τη δεξιά προς την φασιστική ακροδεξιά δεν μπορεί να ανακοπεί από τις πολιτικές των παραδοσιακών ακροδεξιών κομμάτων, όπως το ΛΑΟΣ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, καθώς η πολιτική κρίση που τροφοδοτεί την επιρροή της ΧΑ, παίρνει τα χαρακτηριστικά της αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος, στηρίγματα του οποίου είναι το ΛΑΟΣ και οι ΑΝΕΛ. Η ΧΑ επιδιώκει να εκμεταλλευτεί αυτή την αμφισβήτηση, για να την μετατρέψει σε ισχυροποίηση της αστικής εξουσίας.

Η συνεχιζόμενη ανάπτυξη της επιρροής της ΧΑ την καθιστά σήμερα ένα υπολογίσιμο πολιτικό παράγοντα στο χώρο της δεξιάς, που διεκδικεί την ιδεολογικοπολιτική ηγεμονία αυτού του χώρου. Ταυτόχρονα όμως η ανάπτυξή της την καθιστά ήδη ικανή να επηρεάζει την πολιτική ατζέντα των κομμάτων εξουσίας, αλλά και μία σημαντική σε μέγεθος πολιτική δύναμη, ικανή να επηρεάζει τον πολιτικό συσχετισμό και η οποία θα πρέπει αναγκαστικά να λαμβάνεται υπ' όψιν σε σενάρια σχηματισμού κυβερνητικών πλειοψηφιών. Επιπλέον η δυνατότητα της ΧΑ να καθορίσει εξελίξεις στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό ενισχύεται και από την ανταπόκριση των θέσεών της μέσα σε τμήματα του κρατικού μηχανισμού και κυρίως των δυνάμεων καταστολής (όπου στις τελευταίες εκλογές ένας στους δύο ψήφισαν ΧΑ). Η ΧΑ διεκδικεί να μετατραπεί, από οργάνωση ελεγχόμενη από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, σε οργάνωση που θα ασκεί οργανωμένη επιρροή στους κατασταλτικούς μηχανισμούς.

Η ΧΑ εμφανίζεται λοιπόν ταυτόχρονα και ως μια οργανωμένη (παρακρατική) δύναμη καταστολής του εργατικού κινήματος και ως τέτοια θα δεχτεί κάθε δυνατή βοήθεια και υποστήριξη από την αστική τάξη και το αστικό κράτος· αλλά και ως ένα κόμμα που διεκδικεί να διαχειριστεί στη βάση των δικών του πολιτικών, τις πολιτικές υποθέσεις της αστικής τάξης. Όμως η αστική τάξη δεν είναι διατεθειμένη (ακόμα τουλάχιστον) να εμπιστευτεί τη διαχείριση των υποθέσεών της σε ένα κόμμα το οποίο βρίσκεται εκτός του πολιτικού πλαισίου δια του οποίου ασκείται η αστική πολιτική.

Αυτή τη διάθεση της αστικής τάξης, εκφράζουν τα κόμματα της συγκυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΔΗΜΑΡ), όταν «ανησυχούν» για τη δράση της ΧΑ. Οι “πιέσεις” που επιχειρούν να ασκήσουν στην ΧΑ έχουν ως στόχο, όχι να εμποδίσουν τις επιθέσεις εναντίον μεταναστών και αγωνιστών, αλλά να την εξαναγκάσουν να αποδεχτεί τους κανόνες της υπάρχουσας αστικής νομιμότητας. Οι πιέσεις αυτές όμως δεν πρόκειται να φτάσουν στο σημείο μιας αποφασιστικής προσπάθειας περιορισμού της επιρροής της ΧΑ, όχι μόνο επειδή ο κατασταλτικός ρόλος της είναι χρήσιμος για την αστική τάξη, αλλά και επειδή η ΧΑ έχει αναδειχτεί σε ιδεολογικοπολιτικό ανάχωμα στην επιρροή της αριστεράς.

Παράλληλα η ίδια η ύπαρξη και η δράση της ΧΑ χρησιμοποιείται από τα αστικά κόμματα και  ΜΜΕ για να επιτεθούν εναντίον της αριστεράς και των πιο μαχητικών κομματιών του κινήματος, με το επιχείρημα ότι τόσο η Αριστερά (ιδίως η αντικαπιταλιστική αριστερά και ο αντιεξουσιαστικός χώρος) όσο και η φασιστική ακροδεξιά παραβιάζουν τους νόμους και ασκούν βία (η θεωρία των “δύο άκρων”). Με αυτό τον τρόπο επιχειρούν να ασκήσουν πιέσεις στην ρεφορμιστική Αριστερά για πλήρη υποταγή στον αστικό κοινοβουλευτισμό και στην πάλη μέσα από τους θεσμούς, αλλά και να απονομιμοποιήσουν στις λαϊκές συνειδήσεις τις μαχητικές μορφές πάλης του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος. Το σημαντικότερο ωστόσο είναι ότι κάθε απόπειρα περιορισμού της επιρροής της ΧΑ, ακόμα κι αν πρόκειται απλώς για λεκτική καταδίκη, συνοδεύεται από πολλαπλάσια ένταση της καταστολής εναντίον του κινήματος.

Για την εργατική τάξη η αύξηση της επιρροής των φασιστών συνεπάγεται μια σειρά σοβαρών κινδύνων: υποταγή, καταστολή και έλεγχος δια της γυμνής βίας ενός σημαντικού τμήματος της εργατικής τάξης, των μεταναστών εργατών· πειθάρχηση δια της βίας, αλλά και μέσα από τακτικές ταξικής συνεργασίας, νεολαιίστικων κυρίως τμημάτων της εργατικής τάξης (τα γραφεία ευρέσεως εργασίας που επιχειρεί να στήσει)· διάσπαση της ενότητας της εργατικής τάξης, στρέφοντας κάποια τμήματα των εργαζόμενων μαζών εναντίον κάποιων άλλων (ντόπιων εναντίον μεταναστών, εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα εναντίον εργαζομένων του δημοσίου)· συγκράτηση τμημάτων των μικροαστικών μαζών, ανέργων και νεολαίας μακριά από τις σοβαρές συγκρούσεις του εργατικού κινήματος με την αστική τάξη, ή ακόμα και στρέφοντάς τα ανοιχτά εναντίον του εργατικού κινήματος· συνεχή και ισχυρή πίεση για μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού προς τα δεξιά· αυταρχικοποίηση των κρατικών θεσμών και συρρίκνωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών· καταστολή από τις φασιστικές ομάδες κρούσης κάθε κινηματικής δραστηριότητας στις περιοχές στις οποίες θα αυξάνεται η δύναμη της ΧΑ (πχ επιθέσεις σε καταλήψεις σχολείων, σε κοινωνικά στέκια, σε εξορμήσεις σε γειτονιές) · καταστολή εναντίον της Αριστεράς, ως εκφραστή και οργανωτή των συμφερόντων των υποτελών τάξεων· διάδοση ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα ρατσιστικών, εθνικιστικών, αντικομουνιστικών και αυταρχικών ιδεολογιών (φασιστικοποίηση), που θα δημιουργούν ιδεολογική σύγχυση και πολιτικό αποπροσανατολισμό.

Οι περισσότερες πολιτικές τακτικές και προσεγγίσεις για την αντιμετώπιση του φασιστικού κινδύνου, που άρχισαν να διατυπώνονται μετά την διπλή εκλογική επιτυχία της ΧΑ είναι στην πραγματικότητα είτε λανθασμένες είτε ελλιπείς.

Για το ΣΥΡΙΖΑ, η ΧΑ θα αντιμετωπιστεί μέσα από μία συνεργασία των “προοδευτικών” πολιτικών δυνάμεων, από το ΚΚΕ μέχρι τη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ, δια της οποίας θα ενεργοποιηθούν οι αστικοδημοκρατικοί θεσμοί εναντίον των φασιστών. Η πολιτική αυτή, εκτός του ότι παραβλέπει τελείως το γεγονός ότι η πολιτική της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ ευθύνεται για την αύξηση της επιρροής της ΧΑ, οριοθετεί στην πράξη κάθε μαχητική αντιφασιστική κινηματική δραστηριότητα που θα υπερβαίνει τα πολιτικά πλαίσια που μπορούν να αποδεχτούν οι άλλες “προοδευτικές” δυνάμεις. Η συνεργασία με πολιτικές δυνάμεις – εφαρμοστές της αντιλαϊκής πολιτικής των μνημονίων σε κοινό μέτωπο υπεράσπισης του κοινοβουλευτισμού και εναντίον της ΧΑ, θα είχε ως αποτέλεσμα την ενίσχυση της ΧΑ.

Για το ΚΚΕ η ανάπτυξη του φασισμού αποτελεί μία φυσιολογική εξέλιξη της οικονομικής κρίσης, η οποία θα ανακοπεί με την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος (υπό την ηγεμονία του ΠΑΜΕ). Η άποψη αυτή παραβλέπει το γεγονός ότι η ανάπτυξη ενός εργατικού κινήματος ικανού να επιφέρει σημαντικές αλλαγές στον ταξικό συσχετισμό, έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση την ικανότητα του εργατικού κινήματος να προσελκύσει εκείνα τα εξατομικοποιημένα τμήματα της εργατικής τάξης, της νεολαίας καθώς και των μικροαστικών μαζών τα οποία σήμερα επιχειρούν να ελέγξουν οι φασίστες. Επίσης εξαρτάται από τη δυνατότητα των οργανωμένων τμημάτων της εργατικής τάξης να απαντήσουν στην τρομοκρατία που θα ασκηθεί από τις φασιστικές οργανώσεις για να εμποδίσουν την ανάπτυξη εργατικού κινήματος.

Το σύνολο σχεδόν του αντιεξουσιαστικού χώρου εξακολουθεί να θεωρεί ότι η αντιμετώπιση του φασισμού αφορά σε καλά οργανωμένες συγκρούσεις ομάδων αντιφασιστών με ομάδες φασιστών. Η τακτική αυτή, παρά την γοητεία που μπορούσε να ασκεί ένα προηγούμενο διάστημα, δεν μπορεί να αποτελεί πρόταση για την αντιμετώπιση μιας μαζικής φασιστικής οργάνωσης, η οποία θα έχει την απόλυτη στήριξη της αστυνομίας απέναντι σε κάθε επίθεση που θα δεχτεί από αντιφασίστες. Αυτό συμβαίνει γιατί αυτή η πολιτική πρακτική δε λαμβάνει υπόψη της τις αναγκαίες κοινωνικές προϋποθέσεις και την ενεργοποίηση μαζικών κοινωνικών στρωμάτων απέναντι στο φασισμό.

Τα αδιέξοδα των τακτικών της ρεφορμιστικής αριστεράς και των αντιεξουσιαστών, μπορούν να ξεπεραστούν μόνο με την ανάδειξη μιας αντιφασιστικής τακτικής από την σκοπιά της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Από αυτή την άποψη ο ρόλος που μπορεί να παίξει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι αναγκαίος και καθοριστικός.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι τώρα υποτίμησε την ανάγκη αυτοτελούς συγκρότησης αντιφασιστικού μετώπου, μεταθέτοντας ουσιαστικά αυτό το καθήκον στην κεντρική πολιτική πάλη της εργατικής τάξης απέναντι στην άρχουσα τάξη. Η μέχρι σήμερα αποσπασματική αντιμετώπιση του προβλήματος από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει πάρει την μορφή είτε της ενεργοποίησης μελών και ΤΕ για τη συγκρότηση και τη δράση αντιφασιστικών πρωτοβουλιών στις γειτονιές ολόκληρης της χώρας, είτε της στήριξης από κάποια τμήματα μόνο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ των αντιφασιστικών πρωτοβουλιών της ΚΕΕΡΦΑ. Και οι δύο αυτές μορφές αντιφασιστικής - αντιρατσιστικής δράσης είναι εξαιρετικά σημαντικές, δεν επαρκούν ωστόσο για την συγκρότηση μιας ενιαίας, εφαρμοζόμενης από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως σύνολο, πολιτικής για την αντιμετώπιση του φασισμού. Επιπλέον, η αποσπασματικότητα αυτών των παρεμβάσεων, δεν βοηθάει στην διαμόρφωση μιας συλλογικής εμπειρίας από τις μέχρι σήμερα αντιφασιστικές δράσεις.

Το ΚΣ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει να ανοίξει μέσα σε ολόκληρη την ΑΝΤΑΡΣΥΑ τη συζήτηση για την αποσαφήνιση του προβλήματος και την επεξεργασία μιας ενιαίας τακτικής.

Η αντιμετώπιση του φασισμού απαιτεί την ενότητα όλων των δυνάμεων του εργατικού και λαϊκού κινήματος και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει να πρωτοστατήσει προς αυτή την κατεύθυνση, κάνοντας ανοιχτό κάλεσμα σε όλο το φάσμα της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς) και στον αντιεξουσιαστικό χώρο, καθώς και σε σωματεία και οργανωμένες δυνάμεις του εργατικού κινήματος, για μία τακτική κοινής δράσης σε γειτονιές (δημιουργία και στήριξη αντιφασιστικών πρωτοβουλιών) και για κοινές κεντρικές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει να επεξεργαστεί τους όρους και τα πλαίσια που απαιτούνται ώστε η κοινή δράση για την αντιμετώπιση του φασισμού να μπορεί να είναι επιτυχημένη:

Καμιά αντιφασιστική τακτική δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική, εάν δεν θέτει στο στόχαστρό της εκείνες τις πολιτικές και εκείνα τα κόμματα που ευθύνονται για εξαθλίωση των λαϊκών μαζών και τη δημιουργία συνθηκών ανάπτυξης του φασισμού. Αν δεν συνδέει την αντιφασιστική πάλη με την πάλη ενάντια στην πολιτική κυβερνήσεων – ΕΕ – ΔΝΤ αλλά και αντίστροφα: αν δεν αντιμετωπίζει τον φασισμό ως όπλο για την επιβολή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Η αντιφασιστική δράση θα πρέπει να υπερασπίζεται τις δημοκρατικές κατακτήσεις του εργατικού κινήματος και να αξιοποιεί ακόμα και τους θεσμούς και τους μηχανισμούς του αστικού κράτους, εντούτοις όμως δεν μπορεί να διεξάγεται στο όνομα της υπεράσπισης του αστικού πολιτικού συστήματος, η χρεοκοπία του οποίου δημιουργεί επίσης τις προϋποθέσεις ανάπτυξης του φασισμού.

Στόχος επίσης της αντιφασιστικής δραστηριότητας θα πρέπει να είναι η πάλη ενάντια στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους και κυρίως την αστυνομία, η οποία αποτελεί το βασικό στήριγμα και ασπίδα προστασίας της πολιτικής και επιχειρησιακής τους δράσης.

Ο στόχος μιας αντιφασιστικής τακτικής θα πρέπει να είναι η μαζική δράση των εργατικών και λαϊκών μαζών που θα εμποδίσουν τους φασίστες να κυριαρχήσουν με τη βία στις γειτονιές των πόλεων και στην ύπαιθρο. Έτσι, θα σπάσει η εικόνα του αήττητου και παντοδύναμου που συνοδεύει τη δράση των φασιστικών οργανώσεων. Ως εκ τούτου, η αντιφασιστική δράση συμπεριλαμβάνει και τακτικές συγκρούσεων στο δρόμο, συγκρούσεις όμως οι οποίες θα πρέπει πάντοτε να έχουν την μορφή και το χαρακτήρα της μαζικής, κινηματικής δράσης για την αντιμετώπιση της φασιστικής βίας.

Απαραίτητη προϋπόθεση για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της φασιστικής δράσης και προπαγάνδας, αλλά και για την συγκρότηση ενός πλατιού εργατικού μετώπου ενάντια στο φασισμό, είναι η αποφασιστική υπεράσπιση των μεταναστών εργατών, η στήριξη προσπαθειών αυτοοργάνωσής τους και αυτοάμυνάς τους και η προσπάθεια ένταξής των μεταναστών εργατών στις γραμμές του εργατικού και αντιφασιστικού κινήματος. Γι' αυτό όμως απαιτείται η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών και των αιτημάτων που αναδεικνύουν οι αγώνες των ίδιων των μεταναστών (πολιτικών, κοινωνικών εργασιακών).

Κομβικό σε αυτή τη διαδικασία, είναι η ενεργός εμπλοκή των εργατικών σωματείων στον αντιφασιστικό αγώνα, προκειμένου να εξασφαλιστεί μαζική συμμετοχή οργανωμένων τμημάτων της εργατικής τάξης, αλλά και για να αναχαιτιστεί η βασική πολιτική επιδίωξη των φασιστών, που είναι η διάλυση του οργανωμένου εργατικού κινήματος.

Κρίσιμο επίσης ζήτημα για την αντιμετώπιση του φασισμού είναι η προσπάθεια κινητοποίησης της μαθητικής και άνεργης νεολαίας, στις τάξεις της οποίας βρίσκει πρόσφορο έδαφος ο φασισμός, αλλά επίσης αναπτύσσονται και οι πιο μαχητικές μορφές αντιφασιστικής δράσης.

Επιπρόσθετα, είναι αναγκαία η ιδεολογική δουλειά μέσα στην κοινωνία, η οποία θα καταδεικνύει τον ιστορικό ρόλο του φασισμού, διατηρώντας ζωντανές τις αντιφασιστικές και επαναστατικές παραδόσεις της εργατικής τάξης στην Ελλάδα.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει να επεξεργαστεί και να προτείνει στο κίνημα ένα αντικαπιταλιστικό πλαίσιο αντιφασιστικής δράσης, με το οποίο να μπορούν να συντονίζονται τα αιτήματα και οι δράσεις των αντιφασιστικών πρωτοβουλιών που δημιουργούνται σε ολόκληρη τη χώρα.

Η αντιφασιστική δράση θα πρέπει τέλος να θέτει ως στόχο της όχι μόνο την εκδίωξη των φασιστών από τις γειτονιές στις πόλεις και την ύπαιθρο, αλλά και την δημιουργία από τις εργαζόμενες μάζες και την νεολαία δομών αυτοοργάνωσης και ταξικής αλληλεγγύης, που θα ανατρέπουν τις συνθήκες που ευνοούν την ανάπτυξη του φασισμού. Η συγκρότηση δομών αλληλεγγύης έχει σημασία, όχι από σκοπιά φιλανθρωπίας, αλλά της δημιουργίας ενός κοινωνικού δικτύου, που θα περιλαμβάνει όλα τα εκμεταλλευόμενα κοινωνικά στρώματα, και τα πιο καταπιεσμένα, θα τα εμπλέκει σε κοινές, συλλογικές πρακτικές και θα απαντάει στα φαινόμενα ατομισμού και κοινωνικού κανιβαλισμού.

Συμπερασματικά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει με οργανωμένο τρόπο να συζητήσει άμεσα την αντιφασιστική πολιτική τακτική της τόσο σε κεντρικό επίπεδο όσο και στις κλαδικές και τοπικές επιτροπές και να καταλήξει άμεσα σε ένα σχέδιο δράσης, το οποίο και θα κληθεί να υλοποιήσει το επόμενο χρονικό διάστημα συντονισμένα και ενιαία. 

ΥΓ: Η συγγραφή του κειμένου προηγήθηκε των αλλεπάλληλων επεμβάσεων της αστυνομίας στις καταλήψεις του κέντρου της Αθήνας, των μαζικών διώξεων και της τρομοκρατίας πάνω στο κίνημα. Θεωρούμε ότι αυτές οι εξελίξεις καθιστούν την πρωτοβουλία μας ακόμα πιο επίκαιρη. Με τις επιθετικές αυτές κινήσεις, η κυβέρνηση εκτός των άλλων, κλείνει το μάτι στη ΧΑ και διευκολύνει την εγκληματική δράση της στο κέντρο της Αθήνας. Έτσι, γίνεται ολοένα και πιο καθαρό πως στην ιδιαίτερη συγκυρία που διανύουμε, η πάλη ενάντια στο φασισμό περνάει αναπόφευκτα και μέσα από την πάλη ενάντια στην κρατική καταστολή, την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, και ως εκ τούτου των αυτοδιαχειριζόμενων κοινωνικών χώρων.

Τα μέλη της Τ.Ε. ΑΝΤΑΡΣΥΑ Καλλιθέας-Ταύρου-Μοσχάτου:

Αυθίνος Παντελής

Δηράκης Γιάννης

Έξαρχος Δήμος

Κούσιαντας Κώστας

Κραντίνου Μερόπη

Λιαμή Μιράντα

Μερτζανίδου Χριστίνα

Μουρμούρης Γιώργος

Προκόπη Αδριανή

Προκόπη Ιωάννα

Στεντούμης Χρήστος

Την πολιτική κατεύθυνση του κειμένου στηρίζουν:

Αλβέρτη Χλόη	ΤΕ Κυψέλης-Πατησίων-Γαλατσίου
Αλεξάκης Μιχάλης	ΤΕ Κυψέλης-Πατησίων-Γαλατσίου
Αναστούλης Παύλος	ΤΕ Βύρωνα-Καισαριανής-Παγκρατίου
Αντωνοπούλου Εβελίνα	ΤΕ Χαλανδρίου-Ψυχικού-Βριλησσίων
Αντωνοπούλου Νικολέττα	ΤΕ Χαλανδρίου-Ψυχικού-Βριλησσίων
Αργύρης Μάνος	ΤΕ Νοτίων Προαστίων
Βαρκάς Αντώνης	ΤΕ Αμπελοκήπων-Γκύζη
Βασιλόπουλος Νίκος	ΤΕ Κολωνού
Βαφειάδου Ελένη	ΤΕ Περιστερίου
Βουρεκάς Κώστας	ΤΕ Κυψέλης-Πατησίων-Γαλατσίου
Γαϊτάνου Ειρήνη	ΤΕ Εξαρχείων
Γαλάνης Νίκος	ΤΕ Κυψέλης-Πατησίων-Γαλατσίου
Γανιάρη Πόπη	ΤΕ Αμπελοκήπων-Γκύζη
Γεωργιοπούλου Κωνσταντίνα	ΤΕ Αργολίδας
Γεωργίου Αλέξανδρος	ΤΕ Νότιας Πάτρας
Γιαννούλης Γιάννης	ΤΕ Ζωγράφου
Γκουλιούμης Φώτης	ΤΕ Εξαρχείων
Γουδέλης Τάσος	ΤΕ Βύρωνα-Καισαριανής-Παγκρατίου
Γρηγορίου Πέτρος	ΤΕ Ιωαννίνων
Δαμέλος Πάνος	ΤΕ Κορινθίας
Ζαβιτσάνος Δημήτρης	ΤΕ Ηρακλείου-Λυκόβρυσης
Θεοδοσοπούλου Αλεξάνδρα	ΤΕ Μαρουσίου-Πεύκης-Κηφισιάς
Κανάκης Γιάννης	ΤΕ Χαλανδρίου-Ψυχικού-Βριλησσίων
Καρακούσης Βασίλης	ΤΕ Αμπελοκήπων-Γκύζη
Καραμανλής Κωνσταντίνος	ΤΕ Νοτίων Προαστίων
Καρδαμίτσης Παναγιώτης	ΤΕ Ηρακλείου-Λυκόβρυσης
Καρπούζης Γιάννης	ΤΕ Βύρωνα-Καισαριανής-Παγκρατίου
Κατσιαμπούρα Λίλη	ΤΕ Πετρούπολης-Ιλίου-Καματερού
Κατσίκη Βάσω	ΤΕ Ζωγράφου
Κιάτος Γιάννης	ΤΕ Κυψέλης-Πατησίων-Γαλατσίου
Κολωνιώτου Νατάσα	ΤΕ Αργολίδας
Κομηνέας Κωνσταντίνος	ΤΕ Αμπελοκήπων-Γκύζη
Κοντογιάννης Άγγελος	ΤΕ Εξαρχείων
Κουρή Αγγελική	ΤΕ Βόρειας Αττικής
Λάλου Ελένη	ΤΕ Αγίας Παρασκευής-Χολαργού-Παπάγου
Λιαγούρης Γιάννης	ΤΕ Ηρακλείου-Λυκόβρυσης
Λοΐζος Ηλίας	ΤΕ Ηρακλείου-Λυκόβρυσης
Μακρυνικόλας Θάνος	ΤΕ Κυψέλης-Πατησίων-Γαλατσίου
Μανουσάκης Χαρίδημος	ΤΕ Αγ. Παρασκευής-Χολαργού-Παπάγου
Μάντζαρη Μαρία	ΤΕ Νοτίων Προαστίων
Μάντζαρης Γιάννης	ΤΕ Εξαρχείων
Μαντζαρλής Κωνσταντίνος	ΤΕ Καλλιθέας-Μοσχάτου-Ταύρου
Μαρκέτος Σπύρος	ΤΕ Κέντρου Θεσσαλονίκης
Μαρκόπουλος Τόλης	ΤΕ Ζωγράφου
Μαχαίρα Μαρία	ΤΕ Πειραιά
Μελαμπιανάκη Ζέττα	ΤΕ Νέας Σμύρνης
Μητσοπούλου Αγλαΐα	ΤΕ Ζωγράφου
Μπακογιάννης Κωνσταντίνος	ΤΕ Χαλανδρίου-Ψυχικού-Βριλησσίων
Μπαλαδάκης Νίκος	ΤΕ Βύρωνα-Καισαριανής-Παγκρατίου
Μπαλής Αποστόλης	ΤΕ Ηρακλείου-Λυκόβρυσης
Μπίκος Γιώργος	ΤΕ Κυψέλης-Πατησίων-Γαλατσίου
Μπούρας Φίλιππος	ΤΕ Βύρωνα-Καισαριανής-Παγκρατίου
Νάκος Χρήστος	ΤΕ Αμπελοκήπων-Γκύζη
Νάνος Διονύσης	ΤΕ Ηρακλείου-Λυκόβρυσης
Νίκου Δονάτος	ΤΕ Καλαμάτας
Ντούπης Χρήστος	ΤΕ Εξαρχείων
Ντυμένου Λιάνα	ΤΕ Εξαρχείων
Ξαγοράρης Χρήστος	ΤΕ Πετραλώνων
Ξαρχάκος Πέτρος	ΤΕ Εξαρχείων
Πάλλιου Αλεξάνδρα	ΤΕ Εξαρχείων
Πάλλιου Χριστίνα	ΤΕ Εξαρχείων
Παπαδάτου Αγγελική	ΤΕ Κυψέλης-Πατησίων-Γαλατσίου
Παπαδημούλης Φαίδων	ΤΕ Χαλανδρίου-Ψυχικού-Βριλησσίων
Παπανδρέου Ανδρέας	ΤΕ Μαρουσίου-Πεύκης-Κηφισιάς
Παπασπυρίδης Αλέκος	ΤΕ Νέας Σμύρνης
Παπαχρήστου Κούλα	ΤΕ Νοτίων Προαστίων
Παρασκευά Δέσποινα	ΤΕ Πειραιά
Πάστρας Αλέξανδρος	ΤΕ Μαρουσίου-Πεύκης-Κηφισιάς
Περδικομάτης Μάκης	ΤΕ Πειραιά
Πετρουλάκης Γιάννης	ΤΕ Πετρούπολης-Ιλίου-Καματερού
Πλεύρης Κωστής	ΤΕ Νοτίων Προαστίων
Πλώτας Δημήτρης	ΤΕ Εξαρχείων
Πολίτη Λήδα	ΤΕ Κέντρου Θεσσαλονίκης
Πολύζος Νίκος	ΤΕ Κυψέλης-Πατησίων-Γαλατσίου
Ρεβήσιου Μαρία	ΤΕ Ζωγράφου
Σαραντόπουλος Χριστόφορος	ΤΕ Χαλανδρίου-Βριλησσίων-Ψυχικού
Σκούφογλου Μάνος	ΤΕ Εξαρχείων
Σπάιερ Ορέστης	ΤΕ Βύρωνα-Καισαριανής-Παγκρατίου
Σταμάκος Δημήτρης	ΤΕ Δυτικής Θεσσαλονίκης
Ταβλαδοράκης Μιχαήλ	ΤΕ Εξαρχείων
Ταβουλάρης Δημήτρης	ΤΕ Ηρακλείου-Λυκόβρυσης
Τουλιάτος Χρίστος	ΤΕ Ζωγράφου
Τριάντου-Μπρίλη Άννη	ΤΕ Κυψέλης-Πατησίων-Γαλατσίου
Τσελεμπής Παναγιώτης	ΤΕ Νίκαιας
Τσιμπλής Χάρης	ΤΕ Κυψέλης-Πατησίων-Γαλατσίου
Τσούνιας Βασίλης	ΤΕ Ν.Φιλαδέλφειας-Ν.Ιωνίας
Φελέκης Γιάννης	ΤΕ Εξαρχείων
Χαϊντούτης Χάρης	ΤΕ Πετρούπολης-Ιλίου-Καματερού
Χαλκιάς Χρήστος	ΤΕ Κυψέλης-Πατησίων-Γαλατσίου
Χαραλαμπόπουλος Νίκος	ΤΕ Βύρωνα-Καισαριανής-Παγκρατίου