ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ
ΕΝΩΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ
ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ
Μπροστά στις επερχόμενες ευρωεκλογές η ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α θέλει να παρέμβει και να δώσει τη μάχη για να ξεπροβάλει στο πολιτικό προσκήνιο και να καταγραφεί η αντικαπιταλιστική εναλλακτική λύση. Μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να βάλει την σφραγίδα της στις πολιτικές εξελίξεις ανοίγοντας την προοπτική η Αριστερά να λειτουργήσει ως δύναμη αντίστασης στον καπιταλισμό που μπαίνει σε βαθιά κρίση και όχι ως δύναμη διάσωσης του συστήματος. Η προοπτική εναλλαγής κυβερνήσεων συνεργασίας χωρίς να αμφισβητείται ο πυρήνας των επιλογών του κεφαλαίου φέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη η αντικαπιταλιστική αριστερά να είναι παρούσα στην πολιτική μάχη των εκλογών, να την δώσει και να την κερδίσει. Μια αριστερά που στο κέντρο της δράσης της είναι η προσπάθεια να καταχτήσει την αυτοπεποίθηση και τη δύναμη το ίδιο το εργατικό κίνημα και η νεολαία, έτσι ώστε οι αγώνες των από κάτω να απαντήσουν στην κρίση των από πάνω.
Ζούμε σε μέρες όπου οι εργαζόμενοι και η νεολαία αντιμετωπίζουν την πρόκληση να απαντήσουν στο νέο γύρο της αντιλαϊκής επίθεσης της κυβέρνησης της ΝΔ. Η καπιταλιστική κρίση που πλήττει την παγκόσμια οικονομία και είναι σε εξέλιξη, με χρεοκοπίες στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη κ.α. διαλύει την απάτη του νεοφιλελευθερισμού και μετακυλά τις ζημιές των καπιταλιστών στους κρατικούς προϋπολογισμούς και στην κοινωνία, αφού πρώτα τους άφησε να καταληστέψουν τις οικονομίες των εργαζομένων σε όλο τον κόσμο, με προφανή επίπτωση την περικοπή κάθε κοινωνικής δαπάνης. Δείχνουν αυτά πόσο ανορθολογικό και παράλογο είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης και της ελεύθερης αγοράς. Απέναντι σε όλα αυτά οι κυρίαρχες δυνάμεις προσπαθούν με κάθε τρόπο να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων: παρατεταμένη λιτότητα, αμφισβήτηση των συλλογικών συμβάσεων, ακρίβεια, ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων όπως η Ολυμπιακή, αντιδραστική αναθεώρηση του ασφαλιστικού που αυξάνει τα όρια και μειώνει τις συντάξεις, διάλυση του ΕΣΥ, θεσμοθέτηση από το παράθυρο των ιδιωτικών ΑΕΙ, γενικευμένος αυταρχισμός και καταστολή. Είναι μια προσπάθεια να αναιρεθούν κατακτήσεις και δικαιώματα δεκαετιών και να επιβληθεί συνθήκη εργασιακού μεσαίωνα. Από κοντά και η οσμή σκανδάλων και σαπίλας με τις καταγγελίες να διαδέχονται η μία την άλλη: μίζες της Ζήμενς, επιχειρηματικές δραστηριότητες Υπουργών, «ιερές» συναλλαγές με τη Μονή Βατοπεδίου και έπεται συνέχεια…
Την ίδια στιγμή βαθαίνει επικίνδυνα η συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Την ώρα που οι ιμπεριαλιστές συνεχίζουν την κατοχή του Ιράκ, που οι ΗΠΑ ετοιμάζουν νέα επίθεση στο Ιράν, που το ΝΑΤΟ βάζει φωτιά στον Καύκασο η Ελληνική κυβέρνηση προσυπογράφει τις επεμβάσεις, επιμένει να στέλνει φαντάρους έξω από τα σύνορα, επιτρέπει στις βάσεις στη Σούδα και στο Άκτιο να λειτουργούν ως ορμητήρια φονιάδων, αφήνει ανεξέλεγκτες τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας να προχωρούν σε μαζικές υποκλοπές και απαγωγές υπόπτων. Ενώ αυξάνονται οι περικοπές σε Παιδεία, Υγεία και Ασφάλιση, δισεκατομμύρια ξοδεύονται για πολεμικούς εξοπλισμούς.
Παράλληλα, αναδεικνύεται όλο και περισσότερο ο αντιδραστικός ρόλος της ΕΕ. Η Ευρωσυνθήκη, η οποία ουσιαστικά επανέλαβε τα βασικά σημεία του Ευρωσυντάγματος που ναυάγησε ύστερα από το Όχι των εργαζομένων και της νεολαίας, δείχνει με τον καλύτερο δρόμο τι σημαίνει «Ενωμένη Ευρώπη»: νεοφιλελευθερισμός, υποχρεωτικές ιδιωτικοποιήσεις, λιτότητα, ρατσισμός, συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αυταρχισμός και περιορισμός των δημοκρατικών ελευθεριών. Το Ιρλανδικό Όχι εξέφρασε με τον καλύτερο την αντίθεση των λαών στην Ευρώπη των καπιταλιστών.
Την ίδια ώρα, η γαλλική προεδρία με τον Σαρκοζύ προωθεί το ρατσιστικό κλείσιμο των συνόρων της Ευρώπης-φρούριο μέσα από το Σύμφωνο για την Μετανάστευση. Μια πολιτική που αναζητεί στους μετανάστες και τους πρόσφυγες αποδιοπομπαίους τράγους για τα αδιέξοδα της κρίσης στρώνοντας το χαλί για ενίσχυση των φασιστών και της άκρας δεξιάς.
Απέναντι σε αυτές τις αντιδραστικές πολιτικές το δρόμο της ελπίδας δείχνουν οι μεγάλοι αγώνες της περιόδου. Η ελληνική κοινωνία συγκλονίστηκε από το μεγάλο πανεργατικό ξεσηκωμό ενάντια στην αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση. Πλημμύρισαν οι δρόμοι από την οργή και την αγανάκτηση για την πολιτική που διαλύει και ιδιωτικοποιεί την κοινωνική ασφάλιση, που μεθοδεύει το ξεπούλημα των λιμανιών, του ΟΤΕ, του ΟΣΕ και της Ολυμπιακής, που επιβάλλει μισθολογική λιτότητα, που ελαστικοποιεί τις εργασιακές σχέσεις, που προσπαθεί να νομιμοποιήσει τα ιδιωτικά ΑΕΙ και την παιδεία της αγοράς. Σε κάθε πόλη και γειτονιά οι κάτοικοι αγωνίζονται για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος από μια πολύμορφή επίθεση των «δυνάμεων της αγοράς». Οι κινητοποιήσεις αυτές έδειξαν ότι τα σχέδια της κυβέρνησης δεν είναι εύκολο να περάσουν, ότι υπάρχει μεγάλο περιθώριο για αντιστάσεις, ότι οι «μεταρρυθμίσεις» μπορούν να ανατραπούν!
Είναι σαφές ότι αυτά που συμβαίνουν σήμερα αποτυπώνουν βαθύτερες διεργασίες. Σήμερα η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού κάθε άλλο παρά αυτονόητη είναι. Οι συσσωρευμένες εμπειρίες από τις αντιστάσεις στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τη λιτότητα, την εργασιακή ανασφάλεια, την αβεβαιότητα της «γενιάς των 700 ευρώ» έχουν κάνει μεγάλα κομμάτια εργαζομένων και νέων να μην αποδέχονται την κυρίαρχη ρητορεία, να αποδοκιμάζουν τα κόμματα του δικομματισμού, που στις δημοσκοπήσεις πετυχαίνουν αρνητικά ρεκόρ, να στρέφονται προς τα αριστερά. Οι εμπειρίες ενός ολόκληρου κόσμου και η ριζοσπαστικοποίηση έχουν κάνει βήματα μπροστά μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις του κινήματος κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης στο Σιάτλ και την Γένοβα, μετά το ξέσπασμα του αντιπολεμικού κινήματος το 2003 και ιδιαίτερα στο εξάμηνο της ελληνικής προεδρίας της ΕΕ, μετά το κύμα των φοιτητικών καταλήψεων στην Ελλάδα και την Γαλλία, μετά τις απεργίες για την κοινωνική ασφάλιση. Υπάρχει μια πλειοψηφία που αντιστέκεται και αναζητεί λύσεις ενάντια στις πολιτικές του κέρδους, του πολέμου, του ρατσισμού. Αυτός ο κόσμος επέβαλε στις ηγεσίες των συνδικάτων να πάρουν αγωνιστικές αποφάσεις για κινητοποιήσεις και αναγκάζει την επίσημη αντιπολίτευση να ανεβάζει τους τόνους απέναντι στην κυβέρνηση.
Σε αυτή την αναζήτηση δεν μπορούν σήμερα να δώσουν καμιά απολύτως διέξοδο όλοι οι πολιτικοί χώροι της επίσημης αντιπολίτευσης.
Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να καρπωθεί την κρίση της ΝΔ. Δεν έχει, όμως, διαφορετική πολιτική. Ιδεολογία του είναι ο νεοφιλελευθερισμός και όταν ήταν κυβέρνηση έπαιξε μεγάλο ρόλο στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που σήμερα υλοποιεί η ΝΔ, ενώ δικό του έργο είναι η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ και το ευρώ. Το πρόγραμμα του δεν διαφέρει από τη σημερινή πολιτική ενώ οι εκπρόσωποί του δεν διστάζουν να μιλάνε για την ανάγκη ιδιωτικοποιήσεων και υπέρ της κατάργησης του άρθρου 16 του Συντάγματος. Στο συνδικαλιστικό κίνημα η ΠΑΣΚΕ σε αγαστή συνεργασία με τη ΔΑΚΕ μεθοδεύει πολιτικές εργασιακής ειρήνης και αντιπαλεύει το ξεδίπλωμα μαχητικών αγώνων διαρκείας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να δώσει αγωνιστική προοπτική και δεν αποτελεί δύναμη αμφισβήτησης του συστήματος. Προσανατολίζεται να γυρίσει την πλάτη στην αντικαπιταλιστική προοπτική και να προτείνει προγραμματικές συμφωνίες στα πλαίσια της διαχείρισης του συστήματος. Η προσπάθεια εκλογικού προσεταιρισμού μεγάλου μέρους του κόσμου των κινημάτων, παρά την άνοδο στις δημοσκοπήσεις που του προσέφερε, δεν κατόρθωσε να υπερνικήσει την ισχυρή τάση του κυβερνητισμού στο εσωτερικό του ΣΥΝ, την αυταπάτη, που κυριαρχεί ακόμη στο εσωτερικό του ΣΥΝ, ότι σήμερα μπορεί να υπάρχει μια αριστερή ή κεντροαριστερή «αντινεοφιλελεύθερη» κυβερνητική διαχείριση και οδηγεί σε όνειρα κυβερνητικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ. Τέτοιες λογικές στην Ιταλία, οδήγησαν την Αριστερά στα αζήτητα αφού πρώτα την εξευτέλισαν. Ούτε τροποποίησε τη συνδιαχειριστική και συχνά συντηρητική τακτική των παρατάξεών του στο συνδικαλισμό, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και άλλους κοινωνικούς χώρους. Αντίθετα, σε πολλές κοινωνικές συγκρούσεις ο ΣΥΝ τάσσεται με τη μεριά του κατεστημένου και προσπαθεί να παρουσιάσει υπεύθυνο πρόσωπο, αποκηρύσσοντας αγώνες όπως αυτούς των φοιτητών που στην πράξη σπάνε την εφαρμογή του Νόμου-Πλαισίου. Στο εργατικό κίνημα συντάσσεται με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τον υποταγμένο συνδικαλισμό.
Το ΚΚΕ επιμένει στον αδιέξοδο δρόμο του απομονωτισμού και της ηττοπάθειας. Στο εργατικό κίνημα στην πράξη δεν υπήρξε πιο μαχητικό από την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Επιμένει στη λογική του κοινού «αντιμονοπωλιακού» μετώπου με στρώματα μικροκαπιταλιστών. Το μόνο που βλέπει είναι η κομματική οικοδόμηση και αντιμετωπίζει κάθε άλλη αριστερή αγωνιστική φωνή ως εχθρό. Λειτουργεί εκ των πραγμάτων διασπαστικά στα κινήματα, ενώ ο στείρος «αντικαπιταλιστικός» βερμπαλισμός του προσπαθεί να κρύψει την απροθυμία μάχιμης παρέμβασης σε καθημερινά μέτωπα, οικοδόμησης αποτελεσματικών αγώνων και σύναψης πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών με άλλα αγωνιστικά ρεύματα. Πίσω από την αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική ρητορεία υποβόσκει η νοσταλγία για τα αυταρχικά και καταπιεστικά καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Καιτα δύο μεγάλα κόμματα της επίσημης Αριστεράς σήμερα υποτιμούν την ανάγκη να υπάρξει μαχητική κοινωνική αντιπολίτευση και μεγάλα νικηφόρα κινήματα και προκρίνουν την κοινοβουλευτική τους ενίσχυση.
Σε αυτό το τοπίο περισσότερο παρά ποτέ όχι μόνο χρειάζεται μια άλλη Αριστερά, ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική, αλλά αυτή μπορεί να έχει και σημαντική απήχηση.
Όταν ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια εργαζομένων και νέων γυρνούν την πλάτη στα κόμματα του δικομματισμού, όταν είμαστε μέσα σε ένα μεγάλο κύκλο κοινωνικών συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων, όταν τα κόμματα της επίσημης Αριστεράς αντιμετωπίζουν τον κόσμο αυτό ως μια δεξαμενή ψηφοφόρων και αδυνατούν να αμφισβητήσουν την κυρίαρχη πολιτική, τότε αντικειμενικά υπάρχουν περιθώρια για την Αριστερά εκείνη που θα διαλέξει τον αντικαπιταλιστικό δρόμο.
Και η αριστερά αυτή είναι υπαρκτή. Έχει αφήσει το στίγμα της πρωτοπόρας δράσης της σε όλους τους μεγάλους αγώνες της προηγούμενης περιόδου, έχει μπολιάσει κινήματα και αντιστάσεις με τη δική της λογική, έχει υπερασπιστεί τη γραμμή του αγώνα, της ρήξης της ανατροπής. Μόνο που αυτή η αντικαπιταλιστική αριστερά δεν έχει μπορέσει μέχρι τώρα να έχει την κεντρική πολιτική έκφραση και παρουσία που της αναλογεί.
Γι’ αυτό και η ΕΝΑΝΤΙΑ απευθύνει ενωτικό κάλεσμα προς όλες τις πολιτικές συλλογικότητες και τους αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς για τη διαμόρφωση ενός ενωτικού αντικαπιταλιστικού ψηφοδελτίου για τις επερχόμενες ευρωεκλογές, ενός ψηφοδελτίου που θα διεκδικήσει
να εκφράσει όλες αυτές τις αναζητήσεις για μια άλλη αριστερά,
να εκπροσωπήσει τις δυνάμεις και τους αγωνιστές που πρωτοστάτησαν σε μεγάλους αγώνες,
να κατοχυρώσει την πολιτική αυτοτέλεια και τη δυναμική της αντικαπιταλιστικής αριστεράς
και στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο.
Ως προς την πολιτική οριοθέτηση πιστεύουμε ότι ένα τέτοιο ψηφοδέλτιο θα πρέπει να είναι:
Αντικυβερνητικό και αγωνιστικό
Που να αγωνίζεται ενάντια στην αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική της ΝΔ, για να ανατραπούν οι πολιτικές της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων, της ελαστικής εργασίας, του αυταρχισμού, για να μην περάσουν οι «μεταρρυθμίσεις» στην εκπαίδευση, την υγεία και την ασφάλιση, για να σταματήσει η καταστροφή του περιβάλλοντος, για να μην πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι αλλά οι καπιταλιστές.
Που να παλεύει για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, για 1400 ευρώ κατώτερο μισθό, για δημόσια υγεία, παιδεία, ασφάλιση για όλους, για αξιοπρεπή σύνταξη στα 58 (55 για τις γυναίκες) ή στα 35 έτη εργασίας, για μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους, για ανθρώπινο περιβάλλον και ελεύθερους χώρους.
Που να επιμένει στην ανάγκη για μαζικούς, ενωτικούς ανυποχώρητους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας, που να επιμένει ότι οι πραγματικές λύσεις βρίσκονται στους δρόμους, στις απεργίες, τις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις και όχι στη Βουλή και στα Υπουργεία, που να συγκρούεται με τη λογική του υποταγμένου γραφειοκρατικού συνδικαλισμού που σήμερα κυριαρχεί σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και να επιμένει ότι τα σωματεία και οι αγώνες πρέπει να είναι στα χέρια των εργαζομένων.
Αντι-ΕΕ
Που παλεύει ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση που όλο και περισσότερο αναδεικνύεται σε βασικό μοχλό για την γενίκευση της λιτότητας και της ελαστικής εργασίας, για την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, για τον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών, για την ενίσχυση του ρατσισμού, για την μεγαλύτερη συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Που δεν ξεχνά ότι το Ευρωσύνταγμα και η Ευρωσυνθήκη έδειξαν πολύ καλά τι σημαίνει η «Ενωμένη Ευρώπη» του κεφαλαίου και γι’ αυτό δεν έχει καμιά αυταπάτη για μια «άλλη» Ευρώπη.
Που επιμένει στην ανυπακοή στους μονοδρόμους της ΕΕ και παλεύει για την αντικαπιταλιστική ρήξη – αποδέσμευση από την ΕΕ.
Αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό
Που αγωνίζεται ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, ενάντια στην κατοχή της Παλαιστίνης και του Ιράκ, ενάντια στα σχέδια για επίθεση στο Ιράν, ενάντια στην ιμπεριαλιστική πολεμική ανάφλεξη στον Καύκασο.
Που στηρίζει το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα και την αντίσταση των λαών στην κατοχή του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Παλαιστίνης, του Λιβάνου. Που θέλει να συντονιστεί με τους αγώνες όλων των λαών που αντιστέκονται στους ιμπεριαλιστές και παλεύουν ενάντια στον πόλεμο. Που είναι στο πλευρό των μεγάλων κινημάτων στη Λατινική Αμερική, το Νεπάλ, την Ινδία που έμπρακτα δοκιμάζουν διαφορετικούς δρόμους.
Που αγωνίζεται για να σταματήσει η Ελλάδα να εμπλέκεται όλο και περισσότερο στις πολεμικές εκστρατείες των ιμπεριαλιστών, για να πάψει να είναι η Σούδα και το Άκτιο ορμητήριο φονιάδων, για να σταματήσει η δράση ξένων πρακτόρων στο ελληνικό έδαφος.
Που παλεύει για να φύγει τώρα η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ. Που λέει 60 Χρόνια ΝΑΤΟ είναι αρκετά.! Που απαιτεί κλείσουν οι βάσεις του θανάτου και να γυρίσουν όλες οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονται εκτός συνόρων.
Αριστερό και αντικαπιταλιστικό
Που δεν έχει καμιά αυταπάτη για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο απέναντι στο βάθεμα της κρίσης προσφέρει συναίνεση στην ΝΔ και λύσεις-σωσίβιο για το σύστημα. Που δεν ξεχνά ότι το πρόγραμμά και του ΠΑΣΟΚ είναι ο νεοφιλελευθερισμός και πως όταν ήταν στην κυβέρνηση εφάρμοσε τις πιο σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές και αυτές θα δοκιμάσει εάν τυχόν πάρει ξανά την εξουσία.
Που αρνείται κάθε λογική κυβερνητικής διαχείρισης και γυρνάει την πλάτη στα κάθε λογής «κεντροαριστερά σενάρια» και τις αυταπάτες περί «κυβέρνησης της Αριστεράς».
Που επιμένει ότι σήμερα η Αριστερά πρέπει να είναι η δύναμη της πιο αποφασιστικής και μαχητικής κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης
Που δεν χωρά στα αδιέξοδα της επίσημης Αριστεράς. Που οριοθετείται και απέναντι στον αριστερό κυβερνητισμό του ΣΥΡΙΖΑ και τη λογική της «εναλλακτικής πολιτικής λύσης» και απέναντι στον απομονωτισμό, την ηττοπάθεια του ΚΚΕ και την αναφορά του στα εκμεταλλευτικά και καταπιεστικά καθεστώτα του «υπαρκτού».
Που αντιλαμβάνεται ότι η πολιτική συγκρότηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι θέμα ενωτικών πρακτικών και σύνθεσης των διάχυτων και πολύμορφων δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς και οικολογίας και των κινημάτων και όχι ζήτημα «πλατφόρμας» και σεχταριστικής αντιπαράθεσης, την οποία ο χώρος αυτός κινδυνεύει να πληρώσει με την απομείωση και προοπτικά την εξαφάνισή του.
Που επιμένει ότι η Αριστερά δεν είναι εναλλακτικό «lifestyle» και «αισθητική» αλλά πάνω από όλα συλλογική προσπάθεια για την επαναστατική ανατροπή, την αντικαπιταλιστική προοπτική, την κοινωνική χειραφέτηση. Που πιστεύει ότι η μόνη απάντηση στα αδιέξοδα και την κρίση του συστήματος δεν είναι η προσπάθεια «μεταρρύθμισής» του, αλλά αγώνας για τη σοσιαλιστική επανάσταση και την προοπτική του κομμουνισμού.
Η παρέμβαση στις εκλογές χρειάζεται να διαμορφωθεί με τη συμμετοχή όλων εκείνων των αγωνιστών/ στριών
που συμμετέχουν μαζικά στα κινήματα και αγωνιούν για να υπάρξει μια άλλη αριστερά στον τόπο. Πρέπει να μπολιαστεί από την εμπειρία και τις διεκδικήσεις από τα κινήματα στα οποία πρωταγωνίστησε η αντικαπιταλιστική αριστερά. Είναι ανάγκη να ανοιχθεί σε όλους εκείνους τους εργαζόμενους και τους νέους που ασφυκτιούν μέσα στο κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό και αναζητούν μια άλλη διέξοδο.
Μιλάμε για μια συζήτηση ανοιχτή και δημοκρατική, που θα αφορά τους ίδιους τους αγωνιστές. Μια συζήτηση που θα χωρά όλους όσους αναφέρονται στην αντικαπιταλιστική προοπτική. Μια συζήτηση που θα σέβεται την πολυμορφία και την πολυφωνία μέσα στη ριζοσπαστική αριστερά, θα πατά σε αυτά που ενώνουν και όχι σε αυτά που χωρίζουν. Μια συζήτηση που πρέπει γίνει τώρα και όχι τις παραμονές των εκλογών και μπορεί να συνδυαστεί με την κοινή δράση μέσα στους αγώνες και να πατήσει πάνω σε αυτή. Μια τέτοια διαδικασία δεν είναι μόνο εφικτή αλλά και αναγκαία. Είναι ώρα η αντικαπιταλιστική αριστερά να ανοιχτεί σε όλον εκείνο τον κόσμο που αγωνίζεται, που δεν χωρά στην κοινοβουλευτική λογική της επίσημης Αριστεράς, που αναζητά την αντικαπιταλιστική προοπτική.
