ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ

Διαβάζοντας σήμερα στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση την Προλεταριακή Σημαία, βρήκα το παρακάτω αρκετά ενδιαφέρον άρθρο σχετικά με το συντονιστικό των πρωτοβάθμιων σωματείων

Συντονισμός σωματείων και εργατικών επιτροπών ή άλλη μία παράταξη ζύμωσης άσφαιρων «προωθημένων» αιτημάτων;

Με αφορμή τη σύσκεψη για τη δημιουργία πανελλαδικού συντονισμού πρωτοβάθμιων εργατικών σωματείων που έγινε την Κυριακή 25 Απρίλη, θα θέλαμε να σχολιάσουμε κάποια ζητήματα.

Θεωρούμε αδιαμφισβήτητη την αναγκαιότητα συντονισμού και κοινής δράσης των σωματείων, της αγωνιστικής ενότητας και της μαζικότερης συμμετοχής των εργαζόμενων με κάθε μέσο και τρόπο στους αγώνες ενάντια στην πρωτόγνωρη επίθεση του συστήματος. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου έχουν αποθρασυνθεί και σε μια προκλητική επίδειξη δύναμης επιχειρούν την ισοπέδωση δικαιωμάτων και κατακτήσεων δεκαετιών.

Πριν ήταν το Προγράμματος Σταθερότητας. Σήμερα ο μηχανισμός «στήριξης», δηλαδή το νέο συμβόλαιο υποταγής στις εντολές των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ και των μηχανισμών τους, ΔΝΤ, ΕΚΤ κ.λπ.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ –με την πλήρη στήριξη της ΝΔ, του ΛΑΟΣ και των αστικών ΜΜΕ– έχει ξεκινήσει έναν αγώνα δρόμου προκειμένου να καταφέρει ένα αποφασιστικό πλήγμα όχι μόνο στα δικαιώματα αλλά και στις συνειδήσεις του λαού και των εργαζομένων. Η καταιγιστική επίθεση έχει στόχο να τσακίσει κάθε αντίσταση, να υποτάξει το λαό και τους εργαζόμενους, να τους κάνει να αποδεχτούν μοιρολατρικά και με σκυμμένο το κεφάλι τα μέτρα που επιβάλλουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Τι έχουν οι εργαζόμενοι για να στηριχθούν απέναντι σε αυτήν την κατάσταση; Σε ποια φάση είναι το συνδικαλιστικό κίνημα για να αντιμετωπίσει την ιστορικού χαρακτήρα επίθεση του κεφαλαίου;

Εχει τις υποταγμένες ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και την αστική γραμμή στο εργατικό κίνημα. Ηγεσίες που επιχειρούν να αποπροσανατολίσουν τους εργαζομένους, να απενοχοποιήσουν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και να εξουδετερώσουν τις εργατικές αντιστάσεις. Ηγεσίες που κηρύσσουν απεργίες μόνο και μόνο για να βγουν από την υποχρέωση, κάτω από το βάρος της οργής των εργαζομένων, και που την ίδια ώρα αναζητούν τους όρους της αποκλιμάκωσης των αγώνων.

Εχει και το ΠΑΜΕ. Που, ενώ χρειάζονται πραγματικοί αγώνες, αυτό κινείται κάνοντας ακτιβισμούς για να φιγουράρει στον κόσμο ως η μοναδική λαϊκή αντιπολίτευση. Που διαχειρίζεται μικροκομματικά τα σωματεία που ελέγχει. Που με τη θέση ότι τα μέτρα ήταν προαποφασισμένα και θα περάσουν υποβαθμίζει τη σημασία της επίθεσης. Γι' αυτό παραπέμπει τα ζητήματα σε μια γενική και αόριστη αλλαγή των συσχετισμών. Ετσι καλλιεργεί με τη σειρά του τη μοιρολατρία και τη λογική των αγώνων «για την τιμή των όπλων».

Οι λαϊκές μάζες θέλουν και τα συμφέροντά τους να κρατήσουν και το δίκιο τους να διεκδικήσουν. Ομως δεν υπάρχουν εκείνα τα όργανα πάλης που να τα θεωρούν δικά τους εργαλεία αντίστασης, όπου οι ίδιοι μαζικά θα συμμετέχουν και θα κάμουν τον αγώνα δικιά τους υπόθεση. Αυτά τα εργαλεία θα έπρεπε να είναι τα πρωτοβάθμια σωματεία και τα συνδικάτα, όπου οι εργαζόμενοι θα συζητούσαν, θα οργάνωναν την αντιπαράθεσή τους με την πολιτική του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του.

Ομως, επί της ουσίας, τέτοια εργαλεία δεν υπάρχουν σήμερα. Και δεν εννοούμε αν υπάρχει τυπικά το τάδε ή το δείνα σωματείο στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα, αλλά αν σε αυτό συμμετέχουν ουσιαστικά οι εργαζόμενοι, δηλαδή αν έχει ζωή και λειτουργεί.

Η άσχημη κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι εμφανής και στα σωματεία που μετέχουν στο συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων με αποφάσεις συνελεύσεων ή των διοικητικών τους συμβουλίων. Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά.

Είμαστε αντιμέτωποι με δυο, ας πούμε, προβλήματα. Με το κενό που αφήνει η συνδικαλιστική ηγεσία (και με τη συνδρομή του ΠΑΜΕ) άλλα και με το μαρασμό των συνδικάτων.

Και επειδή για το πρώτο δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά, η βασική μας έγνοια πρέπει να είναι αλλού. Στην ενίσχυση των διαδικασιών συμμετοχής και συσπείρωσης των εργαζομένων στα σωματεία. Αλλά και εκεί που ο σημερινός συσχετισμός αντιστοιχεί σε επιτροπές αγώνα στους εργασιακούς χώρους.

Καταρχήν πού συναντιέται όλο αυτό το δυναμικό; Συναντιέται στο στόχο «οι εργαζόμενοι δεν χρωστάνε στο κεφάλαιο. Τα μέτρα δεν θα περάσουν». Συντονίζεται, προγραμματίζει και απολογείται σε αυτό. Αλλιώς δεν είναι συντονισμός.

Γι' αυτό και θεωρούμε διαλυτική για το συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων και επιτροπών αγώνα στους χώρους δουλειάς την επιδίωξη ορισμένων να τον μετατρέψουν σε πόλο-παράταξη που θα προπαγανδίζει τις πολιτικές τους απόψεις.

Στο εισηγητικό κείμενο της σύσκεψης για τον πανελλαδικό συντονισμό, δυο θέματα κυριαρχούσαν. Πρώτον, η λεγόμενη πολιτική αναβάθμιση των αιτημάτων και η υιοθέτηση απόψεων που δεν αποφάσισαν οι εργαζόμενοι μέσα από διαδικασίες πάλης, αλλά προέρχονται από τις αναλύσεις πολιτικών γραφείων και συνεννοήσεις κορυφής. Το δεύτερο ζήτημα της εισήγησης αφορούσε τα οργανωτικά ζητήματα του συντονισμού. Με το πρόσχημα ότι «είμαστε συντονισμός σωματείων και όχι οργανώσεων» προωθείται οργανωτικό που αντιστοιχεί σε πόλο ορισμένων δυνάμεων και απόψεων και όχι σε συντονιστικό μαχόμενων σωματείων και επιτροπών αγώνα στους χώρους δουλειάς.

Ηταν έτσι αναπόφευκτο το δυναμικό που ήταν στη σύσκεψη να μην κουβεντιάσει για την ουσία: τον προγραμματισμό συντονισμένων παρεμβάσεων και πανελλαδικά στις μάχες της περιόδου. Και να αναλωθεί σε αντιπαραθέσεις που στην πραγματικότητα αφορούσαν το πολίτικο προφίλ και την οργανωτική διάταξη στην Αθήνα και πανελλαδικά μιας συνδικαλιστικής παράταξης.

Από εκεί παράγεται και η γκρίνια και οι κόντρες σε αναφορά με ζητήματα όπως: Ποια η σχέση μας με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες; Γιατί έφυγε τότε το πανό; Γιατί ο συντονισμός δεν καλεί σε πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση απάντηση στη συναυλία-πρόκληση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ; Πότε μπαίνει η υπογραφή του συντονισμού και πότε όχι; Πόσο συνεργαζόμαστε με τον ΣΥΝ; Πόσο συνεργαζόμαστε με το ΠΑΜΕ και πώς του απευθυνόμαστε;

Αυτή η κατάσταση δεν βοηθά τη δράση. Γι' αυτό και ο συντονισμός των σωματείων δυσκολεύεται να έχει παρουσία σε κινητοποιήσεις εργασιακών χώρων. Επιλογή που, αν κατανοηθεί και προχωρήσει, θα ενισχύσει τη σχέση του με ευρύτερο εργαζόμενο κόσμο και θα βάλει πραγματικά διλήμματα στους εργάτες.

Πρέπει να προσπεραστεί η αντίληψη ορισμένων ότι ο συντονισμός σωματείων έχει μόνο πολιτική παρουσία και είναι γραφείο Τύπου που εκδίδει ανακοινώσεις. Ο συντονισμός σωματείων δεν είναι ένα πανό που το κουβαλάνε ορισμένοι ειδικοί και μετέχει στα απογευματινά συλλαλητήρια που χρεώνονται στην ΑΔΕΔΥ και στο δίκτυο συνδικαλιστών του ΣΥΝ. Ο συντονισμός σωματείων πρέπει να αυτονομήσει τη δράση του όχι στη βάση των λεγόμενων προωθημένων πλαισίων (όπως κάνει το ΠΑΜΕ) άλλα της αγωνιστικής συμμετοχής και δράσης στα μέτωπα πάλης.

Πρώτον, ενισχύοντας τη συμμετοχή εργαζόμενων στα επιμέρους σωματεία και επιτροπές αγώνα που συμμετέχουν στο συντονισμό. Και, δεύτερον, παρεμβαίνοντας σε εργασιακούς χώρους που είναι και θα είναι σε αγώνες.

Πρέπει να ενισχύσει την ταξική ενότητα στη βάση των απαιτήσεων και αναγκαιοτήτων της εποχής. Στην κατεύθυνση της αντίστασης στην επίθεση του κεφαλαίου. Να απομονώσει απόψεις που ακούγονται όμορφες στα αυτιά των εργαζόμενων, αλλά δεν συμβάλλουν στο παραμικρό στη συμμετοχή τους στο εργατικό κίνημα. Να θυμίσει στους εργάτες ότι δεν χρωστάνε δραχμή στα αφεντικά τους. Αυτά τους χρωστάνε τον απλήρωτο ίδρωτα τους. Και τα χρεωστικά του το κεφάλαιο τα γυρίζει πίσω μόνο όταν το εργατικό κίνημα διεκδικεί σταθερή δουλειά, μισθό, ασφάλιση, σύνταξη, περίθαλψη, μόρφωση. Δηλαδή σήμερα αγωνίζεται για να ανατραπούν τα μέτρα ΔΝΤ-ΕΕ-κυβέρνησης και αστικής τάξης που θέλουν να τσακίσουν κατακτήσεις δεκαετιών.